Όταν οι Τσέτες έκαψαν Πόντιους μέσα στην εκκλησιά!

November 8, 2015, 12:15 am

≫ Next: Το 1924 ο Ντονμες Κεμάλ Ατατούρκ πουλούσε 400 τόνους οστών Ελλήνων για σαπούνι ! Το πραγματικό ολοκαύτωμα των Ελλήνων από τους Τούρκους Ντονμέδες και Δυτικούς !

≪ Previous: Να καταδικάσουν όλοι οι βουλευτές (Πόντιοι και μη), τις δηλώσεις Φίλη!

$

0

0

Αφηγείται η Σοφία Κυνηγοπούλου, το γένος Σιδηροπούλου (καταγωγή: Πάτλαμα Κερασούντας)

Το γεγονός συνέβη το 1921 στο χωριό της, και ήταν αυτόπτης μάρτυρας.

Ήταν πρωί, όταν τα σκυλιά του χωριού άρχισαν –λες και ήταν συνεννοημένα– να γαβγίζουν με πάθος που ξεσήκωσε όλους μας. Βγήκαμε στα παράθυρα να δούμε τι συμβαίνει. Και ξαφνικά βλέπουμε από το βάθος του δρόμου καβαλάρηδες να χτυπούν με το μαστίγιο τα άλογά τους για να τρέξουν πιο γρήγορα. Το ποδοβολητό τους σε τρόμαζε.

«Τσέτες!» έκανε ο πατέρας μου. Και ζύγωσε περισσότερο για να βεβαιωθεί. «Ναι! Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν είναι!» Η μάνα μου, γυναίκα που δεν φοβόταν, ρώτησε κάπως αφελέστατα τον πατέρα μου «Ντο επορούν να εφτάνε μας;». Εκείνος την αγριοκοίταξε και χωρίς να χάσει καιρό πρόσταξε:

«Μαζέψτε ψωμία και ότι άλλο εβρίκεται και βάλτε τα σε σακούλε!». Η μάνα μου έτρεξε στα ντουλάπια κι εμείς καρφωμένοι στο παράθυρο προσπαθούμε να δούμε για να μαντέψουμε τι θα εξελιχθεί.

Μέσα στην παραζάλη ακούμε την άγρια φωνή τους: «Όλοι να μαζευτείτε στον αυλόγυρο της εκκλησίας και μην φοβάστε, δεν θα πάθετε κακό».

Πολλοί από τους άνδρες του χωριού, που ήθελαν οι Τούρκοι να τους στρατολογήσουν, ήδη βγήκαν στα βουνά. Με φόβο πήγαμε στην πλατεία. Ο πατέρας μου από το πίσω παράθυρο πήδηξε κι έτρεξε στο βουνό να κρυφτεί. Εμείς που υποτίθεται δεν κινδυνεύαμε, πήγαμε στο προαύλιο της εκκλησίας που βρισκόταν καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά…

Μας διέταξαν να μπούμε μέσα. Και όταν μπήκαμε μέσα όλοι, γυναικόπαιδα και γέροι, έκλεισαν την ξύλινη πόρτα απ’ έξω και τοποθέτησαν γύρω-γύρω καλαμπουκόφυλλα. Ο παπάς κατάλαβε πως κάποιο κακό θα συμβεί, πήγε στο ιερό και άρχισε τις ψαλμωδίες, ενώ όλοι κάναμε την προσευχή μας.

Ξαφνικά άρχισαν να μας ζώνουν φλόγες, και πυκνοί καπνοί να μπαίνουν μέσα από παράθυρα που έσπασαν. Ο κόσμος άρχισε να βήχει, να φωνάζει, να κλαίει και να παρακαλάει τον Χριστό να μας σώσει. Φωτογραφία-ντοκουμέντο, της αμερικανικής αποστολής: τα πτώματα των κατοίκων απλωμένα έξω από την εκκλησιά…

Η μάνα μου μπήκε μπροστά, πήγε στο Ιερό, έσπασε το παράθυρο, έβαλε ένα μικρό καρεκλάκι και παρότρυνε τις άλλες γυναίκες, κυρίως τις εγκύους, να δραπετεύσουν στο διπλανό βουνό. Βγήκανε καμιά πενηνταριά μαζί με τα παιδιά τους. Βγήκα κι εγώ και περίμενα τη μάνα μου.

Όταν οι τσέτες αντιλήφθηκαν ότι δραπετεύουμε, έτρεξαν στην πίσω μεριά της εκκλησιάς. Εμείς είχαμε φύγει, αλλά τη μάνα μου που έμεινε πίσω και βοηθούσε στο φευγιό τους άλλους χωριανούς, οι Τούρκοι την πυροβόλησαν από το παράθυρο και την σκότωσαν μέσα στην εκκλησιά.

Σε λίγα λεπτά οι φωτιές έζωσαν όλο το ναό. Από μακριά βλέπαμε τις φωτιές και τους καπνούς να υψώνονται και κλαίγαμε για την καταστροφή, ενώ οι τσέτες χαιρόντουσαν και καθώς έφευγαν άρχισαν να τραγουδάνε: « Γιασά Κεμάλ γιασά…»

Είχαν ολοκληρώσει το εγκληματικό τους έργο ευτυχείς. Τουλάχιστον διακόσια γυναικόπαιδα και γέροι κάηκαν ζωντανοί κι έγιναν στάχτη μέσα στην εκκλησιά… Ανάμεσά τους και η μάνα μου… Η μυρωδιά από τις καμένες σάρκες είχε απλωθεί σ’ όλη την περιοχή…

Αφήγηση της Σοφίας στην ποντιακή το 1993 (ηλικία, τότε, 90 ετών).

Μεταφορά: Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης

Πηγή: pontos-news.gr

---

Το 1924 ο Ντονμες Κεμάλ Ατατούρκ πουλούσε 400 τόνους οστών Ελλήνων για σαπούνι ! Το πραγματικό ολοκαύτωμα των Ελλήνων από τους Τούρκους Ντονμέδες και Δυτικούς !

December 15, 2015, 12:16 am

≫ Next: Η τελευταία Πρωτοχρονιά στη Μικρά Ασία

≪ Previous: Όταν οι Τσέτες έκαψαν Πόντιους μέσα στην εκκλησιά!

$

0

0

13 Δεκεμβρίου του 1924: Την ημέρα αυτή έφτασε από το λιμάνι των Μουδανιών (Μαρμαράς),  στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης , το βρετανικό φορτηγό πλοίο “Ζαν”, που στα αμπάρια του μετέφερε ένα ΤΡΑΓΙΚΟ και ΠΕΝΘΙΜΟ ΦΟΡΤΙΟ. Ενα φορτίο που υπογράμμιζε ακόμη περισσότερο την ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ των ΦΟΝΙΑΔΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΕΜΑΛΙΚΩΝ, που δεν αρκέστηκαν μόνο να εξοντώσουν και εξαφανίσουν το μεγαλύτερο τμήμα του Ελληνισμού του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αλλά κερδοσκόπησαν με τα λείψανα του.
ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΟ ΠΛΟΙΟ, με προορισμό τις γαλλικές βιομηχανίες της (αρχαίας ελληνικής αποικίας )Μασσαλίας. Έτσι οι Γάλλοι που υποστήριξαν με κάθε τρόπο τον Κεμάλ και πρόδωσαν θρασύτατα την Ελλάδα, αφού την χρησιμοποίησαν όταν χρειάστηκε, αγόρασαν τώρα και τα οστά των θυμάτων τους, για “βιομηχανική χρήση”.

Οι εργάτες του λιμένα Θεσσαλονίκης , όταν έμαθαν για το περιεχόμενο του φορτίου, προσπάθησαν να εμποδίσουν τον απόπλου του καραβιού, αλλά με την παρέμβαση του Άγγλου προξένου , τελικά απέπλευσε.
Η Γαλλία και η Ιταλία οι οποίες θεωρούσαν την Συνθήκη των Σεβρών ως διπλωματική νίκη των Άγγλων , όχι μόνο αρνήθηκαν να την υπογράψουν , αλλά ήλθαν και σε συνεννόηση με τον Κεμάλ και του άφησαν φεύγοντας από την Μικρά Ασία πολεμικό υλικό, παρόλο που γνώριζαν ότι αυτό θα χρησιμοποιούνταν εναντίον των Ελλήνων.

Η αφήγηση ενός αιχμαλώτου των Τούρκων

«Ένα πρωί μας παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους για μικρή αγγαρεία.  Είναι λίγο όξω απ’ τη Μαγνησία. Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο. Τη λέν «Κηρτίκ-ντερέ». Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογάριαζαν πως θα σκοτώθηκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησία, αρσενικοί και θηλυκοί.

Τις πρώτες μέρες της καταστροφής. Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω… Λοιπόν η δουλειά όλη τη μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια, που ατάχτησαν, προς τη μέσα. Να μη φαίνονται

Στην αρχή μας έκανε κακό να τα πιάνουμε με τα χέρια μας, αγκαλιές αγκαλιές, και να τα κουβαλούμε. Μα σε λίγες ώρες οι πρώτες εντυπώσεις είχαν περάσει. Οι σκλάβοι κάναν και αστεία… Σε κάμποσα καλάμια χεριών, βρίσκαμε διατηρημένο ένα ψιλό σύρμα. Ο χριστιανός θα ‘ταν δεμένος με κάποιον άλλο – μα, με το κατρακύλισμα στη χαράδρα, αυτός ο σύντροφος σκελετός είχε ξεκόψει. Ένας από μας στάθηκε τυχερός. Βρήκε τέσσερα κόκαλα χεριών δεμένα μαζί μαζί. Έτσι μαζί μαζί τα σήκωσε και τα κουβάλησε παραμέσα.

Μεσημέρι. Βαρεμένοι απ’ αυτό το πάνε-έλα. Περπατούμε αργά, ναρκωμένοι από τον φρέσκο ήλιο. Κ’ οι κουβέντες, τ’ άγαρμπα αστεία έχουν σταματήσει. Κανένας δε βγάζει μιλιά. Μοναχά όταν ένας βρήκε ένα μικρό κρανίο το έδειξε στους αλλουνούς.

– Για δέστε, είπε. Ήταν παιδάκι.

– Αλλάχ!… Αλλάχ!… μουρμουρίζει ταραγμένος ο μαφαζάς.

Καθίσαμε να φάμε ψωμί. Κανείς δεν έχει όρεξη. Ένας λέει:

– Πόσων χρονών να ‘ταν;

– Για το παιδάκι λες;

– Ναι.

– Τι θα ‘ταν; Κάνα-δυο χρονών….

Σαν πέσαμε στο δρόμο να γυρίσουμε στο στρατόπεδο ο νους μας δεν μπορούσε να φύγη απ’ τον τόπο που αφήσαμε. Η χαράδρα με τους σκελετούς βάραινε κυριαρχικά -κάτι κουνιόταν, μας παρακολουθούσε βήμα με βήμα.

Σε μια πηγή σταθήκαμε. Π λύναμε τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας. Σαν’ αλαφρώσαμε.– Τι θα γίνουν τόσα κόκαλα; Αναρωτιέται μια στιγμή ένας.

Ο Μίλτος τον κοιτάζει ήρεμα.– Δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κόκαλα;
– Οχι.
– Κοπριά, σύντροφε.
– Τι έκανε, λέει;
– Κοπριά, σύντροφε. Θα δεις μια μέρα που θα μοσκοπουληθούν. Θα δης…
Ήταν ταξιδεμένος ο Μίλτος. Ήξερε».
* ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ*

Από το βιβλίο του «Το νούμερο 31328. Το βιβλίο της σκλαβιάς», εκδ. Εστία, Αθήνα, 1931, σελ. 217-218.

«…400 τόνους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν…»

Τις ημέρες του 1922 γραφόταν δύο από τις τελευταίες πράξεις της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, της Μικράς Ασίας, του Πόντου. Μία ήταν καταστροφή της Σμύρνης και η άλλη η ανακωχή των Μουδανιών, με την οποία ο Ελληνισμός υποχρεώθηκε σε φυγή και από τη Θράκη.

Από τον όμορφο αυτό λιμένα όμως της Θρακικής ενδοχώρας, δεκαπέντε μήνες αργότερα θα διαδραματιζόταν η τελευταία και πιο φρικιαστική πράξη του Ελληνικού Ολοκαυτώματος. Μπορεί οι Νεότουρκοι, Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ, να δολοφόνησαν 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες, αλλά φρόντισαν να τα εξαφανίσουν τα ίχνη τους, με ένα τρόπο που αφού δεν τιμωρήθηκε. επαναλήφθηκε από τον πιστό τους μαθητή Χίτλερ, λίγα χρόνια αργότερα.

Ο Χ. Αγγελομάτης στο βιβλίο του «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» (Αθήνα 1924) αναφέρεται στο μέγεθος του εγκλήματος, τους θύτες και τους συνεργάτες τους: «Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τα αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν”, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους» .
Έτσι όπως αναφέρει ο διευθυντής του Μουσείο της Γενοκτονίας στο Ερεβάν, Χαΐκ Ντεμογιάν, στην ομιλία του για τη Γενοκτονία των Ελλήνων (Αθήνα, Μάιος 2014) “η τουρκική πολιτική της γενοκτονίας, κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων, αφού παρέμεινε ατιμώρητη, έχει γεννήσει νέο κακό για την ανθρωπότητα.
Η ατιμωρησία και η απροκάλυπτη εύνοια εκ μέρους των παγκόσμιων μεγάλων δυνάμεων προς ένα κράτος-διάδοχο και συνεχιστή της οθωμανικής παράδοσης, δημιούργησαν το γόνιμο έδαφος ώστε να φυτρώσουν σε αυτό νέα σχέδια για τη διάπραξη γενοκτονίας. Η ατιμωρησία και ως επακόλουθο η επιθετική συμπεριφορά του τουρκικού κράτους, οδήγησαν σε νέα εγκλήματα”.

Μπροστά στο έγκλημα κανείς δεν έχει δικαιώμα να σιωπήσει, πόσο μάλλον να το αρνείται. Μπροστά στην σύληση των οστών των δικών μας ανθρώπων, από εκεί απ΄ όπου είναι βγαλμένη η ελευθερία των Ελλήνων, όπως γράφει ο Διονύσιος Σολωμός “εμείς οι απόγονοι αυτών που βίωσαν τη φρίκη της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων, όπως λέει ο Αρμένιος συναγωνιστής Χ. Ντεμογιάν, “δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε και να ανεχόμαστε την εγκληματική άρνηση των διαπραχθέντων φρικαλεοτήτων και των συνέπειών τους.
Το ηθικό χρέος της νέας γενιάς των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων δεν είναι μόνο να τιμά και να θυμάται, αλλά από κοινού, χέρι-χέρι, να συνεχίζει τον αγώνα για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.

Πρέπει να πιστεύουμε και να είμαστε σίγουροι ότι η δικαιοσύνη θα επικρατήσει, αν είμαστε μαζί στον αγώνα μας και αν είμαστε γεμάτοι πίστη στην επιτυχή κατάληξή του.
Η Πατρίδα των προγόνων μας – είναι και δική μας Πατρίδα, ανεξάρτητα από το πού και πότε εμείς και οι απόγονοί μας θα ζήσουν. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τον πόνο, τους καημούς και τα ανεκπλήρωτα όνειρα των προγόνων μας και μαζί να σηκώσουμε το λάβαρο του αγώνα για να θριαμβεύσει το δίκαιο και η αλήθεια”.

Υ.Γ. Οι 400 τόνοι οστών που μετέφερε το πλοίο από τα Μουδανιά στη Μασσαλία, είναι πολλές χιλιάδες πρόγονοί μας. Πέρα από το σεβασμό,οφείλουμε και την αλήθεια σ΄ αυτούς για τη Γενοκτονία, αυτή που δυστυχώς πολλοί ψευτοπολιτικοί, ψευτοκαθηγητές και ψευτοδιανοούμενοι την αρνούνται και την τοποθετούν μέσα σε εισαγωγικά!

Πηγή: Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης
Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών
πηγές: ellinoistorin.gr
kars1918.wordpress.com

Η τελευταία Πρωτοχρονιά στη Μικρά Ασία

January 2, 2016, 6:40 am

≫ Next: Η ιστορική πρώτη λειτουργία στον Αγιο Χαράλαμπο του Τσεσμέ από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο (video)

≪ Previous: Το 1924 ο Ντονμες Κεμάλ Ατατούρκ πουλούσε 400 τόνους οστών Ελλήνων για σαπούνι ! Το πραγματικό ολοκαύτωμα των Ελλήνων από τους Τούρκους Ντονμέδες και Δυτικούς !

$

0

0

Ογδόντα επτά χρόνια από την Τελευταία Πρωτοχρονιά της Μικρασίας, την Πρωτοχρονιά του μοιραίου έτους 1922, ας στρώσουμε τη θύμησή της με ροδανθούς και υάκινθους, αφήνοντας τη φαντασία να μας σεργιανίσει σε παρα­δείσους χαμένους αλλά όχι ξεχασμένους: το Αϊβαλί, τα Αλάτσατα, το Αδραμύτιο και το Αίδίνι∙ τα Βουρλά, το Δικελί, την Έφεσο και τον Τσεσμέ∙ τη Μενεμένη και τα Μουδανιά∙ το Μαρμαρίσι και τα Μοσχονήσια∙ την Προύσα, την Πάνορμο και την Πέργαμο∙ τη Σινώ­πη, τη Σαμψούντα και την Τραπεζούντα∙ τις Φώκιες και τη Σμύρνη, το “Διαμάντι της Ανατολής”, το “Στέμμα της Ιωνίας” την “πόλη του θρύλου και του πόνου”…


Η Σμύρνη, η “γκιαούρ Ισμίρ”, υποδέχεται την Πρωτοχρονιά του ’22 με ευχές στα αρμενικά, τα ιταλικά, τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ολλανδικά και κυρίως στα ελληνικά, αφού η συντριπτική πλειο­ψηφία είναι Έλληνες. Η Σμύρνη με τα τριάντα σχολεία (: την Ευαγγελική Σχολή, το Κε­ντρικό Παρθεναγωγείο, το Ομήρειο Ίδρυμα κλπ,), με τα τέλεια οργανωμένα νοσοκομεία (με πρώτο και καλύτερο το Γκραικικόν) και τους αρρώστους που καταφθάνουν από παντού για να θεραπευτούν, με τα δραστήρια φιλανθρωπικά της ιδρύματα (: το Άσυλο των Αστέγων, το Λαϊκό Κέντρο, το Ορφανοτρο­φείο, τη Φιλόπτωχη Αδελφότητα, το Ταμείο Φτωχών, την Αδελφότητα “Ευσέβεια”, το Σύλλογο Κυριών κ.ά.), με τους δημιουργικούς πνευματικούς συλλόγους της (όπως ο Φι­λολογικός Σύλλογος “Όμηρος”, ο Καλλιτεχνικός, ο δημοσιογραφικός κ,ά,), με τα αθλη­τικά σωματεία της (όπως ο Πανιώνιος και ο Απόλλων) και τις λέσχες της, που συγκέντρωναν όλη την “εκλεκτή κοινωνία”, με τα πολυτελή θέατρα (όπως η Νέα Σκηνή, το Θέατρο Σμύρνης, το Σπόρτιγκ Κλαμπ, το Κράιμερ ή το Γκαίυ) και τους δώδεκα κινηματογρά­φους της, με τις κατάμεστες τράπεζες…και προπαντός η ονειροπόλα Σμύρνη με τον απελευθερωτικό ελληνικό στρατό και με τις δεκαέξι πανέμορ­φες ορθόδοξες εκκλησίες της υποδέχεται τον Αϊ-Βασίλη και τον καινούριο χρόνο….

Η μητρόπολη Αγία Φωτεινή λαμποκοπά μέσα κι έξω. Ο επιβλητικός μητροπολίτης Χρυ­σόστομος με τα χρυσά άμφια και την πατερίτσα του αστράφτει σαν αληθινός βυζαντινός αυτοκράτορας πάνω στο θρόνο του. Το βλέμμα του όμως είναι βυθισμένο στοχαστικά και ανήσυχα στο μέλλον. Λαλεί χαρμόσυνα το πανύψηλο καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής καθώς το μεγάλο βαυαρικό ρολόι του δείχνει ακριβώς 12 κι αντιλαλούν οι καμπάνες των άλλων εκκλησιών απ’ την πόλη και τα μαγευτικά περίχωρά της: το Κορδελλιό, το Αλάμπεη και την Παπασκάλα∙ τα Πετρωτά, την Αγία Τριάδα και το Μερσικλή∙ το Βαϊρακλή και το Δραγάτς∙ το Καρατάσι και το Σαλαγανό∙ την Καλλιθέα(Καραντίνα), την Ενόπη (Γκιοζ Τεπές) και τη Μυρακτή (Κοκάρ-Γιαλή)∙ το Βουρνόβα, το Χατζηλάρ και το Βουνάβασι∙ τον Παράδεισο, το Βουτζά και το Σεβδήκιοϊ…

«Τα στενά της σοκάκια, οι φαντασμαγορικοί βερχανέδες της, τα αρχαϊκά της σπίτια, τα καφασωτά παράθυρα, τα αιώνια μπαλκόνια, οι μιναρέδες, τα ψηλά κωδωνοστάσια, οι τρούλοι της, τα σαχνισίδια της μέσα στο τρεμουλιαστό φως των φαναριών της έδιναν στην πόλη μια εντύπωση έντονα ειδυλλιακή, κάποιο μυστικισμό…»(2) πάντοτε. Μέσα όμως στη νύχτα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς του ‘22 οι μιναρέδες και τα κωδωνοστάσια έμοιαζαν να αποκρεμιούνται σ’ ένα αγκάλιασμα ερωτικό ή θανατηφόρο – δεν ήξερες!

«Το Και, το Παραλλέλι, η Μπελαβίστα, οι Βερχανέδες, οι Μεγάλες Ταβέρνες, το Μπουλβάρ-Αλιότι, ο Κουλές, τα Τράσα (…), τα βαποράκια του Κορδελλιού, το τραμ της πλακόστρωτης προκυμαίας που το ‘σερναν άλογα, τα κατάμεστα με εύθυμο κόσμο κέντρα, τα μονά ζυγά φιστίκια, τα “πολιτάκια” με τα σαντούρια, όλα έμοιαζαν σαν εύθυμες κτυπητές κορδέλες που έπλεκαν ένα χαρωπό γαϊτανάκι. Και μέσα σ’ αυτά η μητέρα να μπαινοβγαίνει με τα παιδιά στα καταστήματα και ν’ αγοράζει τη χαρά του περιττού μέσα σε μεγάλα και μικρά πακέτα…».(3)

Άσε τι γινόταν με τη βασιλόπιτα. «Η νοικοκυρά έβαζε μέσα το φλουρί. Η ίδια σχεδίαζε δικέφαλους αητούς και διάφορα πλουμιά με καρεφύλλια και μύγδαλα [Συνή­θως πατούσε στη μέση μια ρομβοειδή σφραγίδα με το δικέφαλο αητό, απ” αυτές που σκά­λιζαν οι μοναχοί στο Άγιο Όρος]. Η ίδια σκαρίφιζε με ζυμάρι τη χρονολογία. Σαν τρελά μπαινόβγαιναν τα παιδιά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Πότε θα ‘ρθει η ώρα να κό­ψουν την πίτα… Να δουν σε ποιον θα πέσει το φλουρί… Πότε θα μοιράσουν τα ρεγάλα και τους μποναμάδες… Κι οι μεγάλοι αγωνιούσαν για τα ρεγάλα. Ήξεραν ότι όλα ήταν αγο­ρασμένα απ’ του Ξενόπουλου, απ’ τον Μπον Μαρσέ, απ’ τα μεγάλα καταστήματα της Σμύρνης. Πάνω στο στρογγυλό τραπέζι της τραπεζαρίας, η γελένη γεμάτη καρύδια, μύ­γδαλα, φουντούκια, “μάνα του Ουρανού”, κουκουνάρια, σταφίδες, σύκα, κουρμάδες, δα­μάσκηνα, λεμπλεμπούδες. Στη μέση ένα αναμμένο κερί, και τα παιδιά να μπαινοβγαί­νουν, να γεμίζουν τις τσέπες και να μασουλίζουν. Δε σταματούσαν τα κάλαντα και οι ευ­χές στην ξώπορτα…».(4)

Βέβαια, «κάθε παλιά Σμυρνιά, την παραμονή στον εσπερινό, έστελνε στον εφημέριο της ενορίας το κόνισμα του Αγίου Βασιλείου με τον άρτον για το Ύψωμα. Και την άλλη μέρα, ξωλείτουργα ο παπάς ήθελε να πάει στο σπίτι να ψάλει το Απολυτίκιον και το Μεγαλυνά­ριον του Αγίου: “Τον ουρανοφάντορα του Χριστού…”. Η νοικοκυρά κρατούσε μια άσπρη πετσέτα ανοιχτή και ο παπάς βαστώντας τον άρτον τον ύψωνε εκ τρίτου αναφωνών: “Μέγα το όνομα…”. “Της Αγίας Τριάδος”, συμπλήρωνε η οικοδέσποινα. “Πάτερ όσιε, βοήθει τους δούλους σου”, ξανάλεγε ο παπάς κι έκοβε ανάλογες μερίδες, ευλογία για τους εορτάζοντας… Στο Γιαμανλάρ νταγ το πρωί της Πρωτοχρονιάς, όταν ξυπνούσαν οι άνθρωποι, ήθελε να κοιτάξουν το βουνό και να ευχηθούν: “Να είναι στερεωμένοι όλο το χρόνο”. Αν το βουνό ήταν χιονισμένο, αυτό σήμαινε ότι ο χρόνος θα τους ήταν ευτυχισμένος…».(5)

Παρόμοιες σκηνές εκτυλίσσονται παντού…

Στην Κρήνη (Τσεσμές), μετά το κόψιμο και το μοίρασμα της πίτας, άφηναν όλα τα κομμά­τια της πάνω στο τραπέζι μαζί με γλυκά και νερό, για να κατέβει τη νύχτα ο Αϊ-Βασίλης να φάει και να ξεδιψάσει.(6) Επίσης , έσφαζαν στο κατώφλι της πόρτας μια κόττα ή ένα διάνο “για το καλό”.(7)

Στη Χίο της Βιθυνίας, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ο νοικοκύ­ρης κάρφωνε ένα κλαδάκι ελιάς πάνω στη βασιλόπιτα, που ακουμπούσαν όρθια στον τοίχο και λειτουργούσε ως ειδώλιο του Αϊ-Βασίλη. Πάνω στο κλαδάκι όλα τα μέλη κρεμούσαν τα χρυσά τους (βραχιόλια, αλυσίδες, σκουλαρίκια, δακτυλίδια κ.ά.) και τα άφηναν εκεί όλη τη νύχτα, για να τους φέρει ο Αϊ-Βασίλης ευτυχία.(8)

Στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) η νοικοκυρά σχημάτιζε με ένα πιρούνι πάνω στην πίτα ένα σταυρό “τσιμπιστό”, για να… βγαίνουν τα μάτια των εχθρών και να μην τους γλωσσοτρώνε, ενώ με ένα κλειδί έκαναν διάφορα πλουμιά για να “κλειδώνεται” το στόμα των εχθρών. (9) Εξάλλου, όποιος κέρδιζε το φλουρί δεν το έπαιρνε. Το εξαγόραζε η νοικοκυρά, γιατί ήταν γρουσουζιά να φύγει από το σπίτι.(10)

Στον Πόντο τοποθετούσαν στο εικονοστάσι έξι κλαδιά ελιάς και έξι δάφνης με την ευχή: “ήρθε καλοχρονιά, ας πάει κακοχρονιά”. Επίσης τα κορίτσια έριχναν στη θάλασσα στάρι και αλάτι και έφερναν στο σπίτι θαλασσινό νερό με βότσαλα, που σκόρπιζαν στα δωμάτια, για να έχουν αφθονία αγαθών. Στη Σινώπη, ειδικότερα, κάθε Πρωτοχρονιά κάρφωναν πάνω από το τζάκι ένα νέο κλαδί ελιάς, για να τους δίνει νέα ζωή (11), ενώ όποιος έβρισκε το φλουρί έπρεπε να πάει πρωί πρωί στη βρύση να αφήσει ένα κομμάτι πίτα αλειμμένο με μέλι και βούτυρο, για να εξευμενίσει το στοιχειό που κατοικούσε σ’ αυτή, και να φέρει στο σπίτι ένα κουβά “αγιοβασιλιώτικο νερό” για ανανέωση. (12)

Στα Κοτύωρα καλό σημάδι για την οικογένεια ήταν να πέσει το νόμισμα στην Παναγία, που της “μελετούσαν” και το πρώτο κομμάτι. (l3)

Στην Κασταμονή, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι νοικοκυρές εκτός από τη βασι­λόπιτα ετοίμαζαν και τον αϊβασιλιώτικο χαλβά και μάλιστα με ιδιαίτερη φροντίδα, γιατί από την επιτυχία του εξαρτούσαν την τύχη της χρονιάς. Μετά τον Εσπερινό, τέσσερις ομάδες μαθητών με λευκούς χιτώνες, γαρνιρισμένους με θαλασσί χρώμα και με πολύχρω­μα φαναράκια στα χέρια επισκέπτονταν όλα τα σπίτια. Τα κεράσματα ήταν ρακί και μεζέ­δες για τους μεγάλους και ξηροί καρποί ή φρούτα για τους μαθητές. Με τα χρήματα που εισέπρατταν κάλυπταν έξοδα του σχολείου…(14)

Έτσι έγιναν όλα, όπως κάθε χρόνο, την Πρωτοχρονιά του 1922. Όμως, μήπως δε σταύ­ρωσαν την πίτα “τρις” με το μαχαίρι; Μήπως δε “μελέτησαν” σωστά τα κομμάτια της; Μήπως δεν πάτησαν σωστά πάνω της τη σφραγίδα και ο δικέφαλος αποτυπώθηκε μονοκέ­φαλος ή ακέφαλος; Μήπως το “φλουράκι” το κέρδισε το Τουρκάκι που παραστεκόταν ή του το “μαρτύρησε” το πονηρό Φραγκάκι; Μήπως δεν πέτυχε ο αϊβασιλιώτικος χαλβάς της Κασταμονίτισσας; Μήπως ξέχασαν να ανανεώσουν τα παλιά κλαδιά ελιάς και δάφνης στα εικονοστάσια τους; Ή μήπως το πρωί της Πρωτοχρονιάς του ‘22 πυκνή ομίχλη έκρυβε τη θέα του αχιόνιστου Γιαμανλάρ Νταγ; Μήπως, πάλι, έπιασαν κάποιες κατάρες των Λε­βαντίνων εμπόρων που είχαν θησαυρίσει κάτω απ’ το παλιό τουρκικό καθεστώς των διο­μολογήσεων και τώρα έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τους Έλληνες; Ή μήπως πίσω απ’ τα καφάσια των παραθύρων τα κατακόκκινα από λύσσα μάτια των Τούρκων “μάτιαζαν” το Ελληνικό στοιχείο, που ζούσε το όνειρο της Ανάστασης; Δεν μπορεί, κά­ποιο κακό σημάδι θα είδαν οι Μικρασιάτες την παραμονή ή ανήμερα της Πρωτοχρονιάς!…

Την Πρωτοχρονιά του 1922 η τραγωδία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας βρί­σκεται σε κορύφωση. Όλα όμως έγιναν όπως κάθε χρόνο στη “Βασιλίδα της Ιωνίας” και τα περίχωρά της. Γιατί, όπως γράφει ο Η. Βενέζης, «Η καταιγίδα, η καταστροφή πλησία­ζαν. Εμείς ήμαστε τότε σχεδόν παιδιά, δεν είχαμε νου και μάτια να δούμε. Αλλά οι πατέρες μας, που είχαν και τα δυο, δεν ήθελαν να δουν. Δεν είχαν μήτε φαντασία. Η ζωή των ελληνικών κοινοτήτων συνεχιζόταν μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα ευφορίας – που είναι χαρακτηριστική των απελπισμένων καταστάσεων…».(12) Για κάποιους ασφαλώς στα παρασκήνια ή και στις κερκίδες του παγκόσμιου αυτού θεάτρου όλα αυτά είναι απλώς στοιχεία τραγικής ειρωνείας, αφού το ξέρουν ή το φαντάζονται ότι πρόκειται για την τελευταία Πρωτοχρο­νιά των Ελλήνων στη Μικρά Ασία.

Το τελευταίο, βέβαια, επεισόδιο της τραγωδίας (η «κα­ταστροφή», η «έξοδος») θα παιχτεί «επί σκηνής» τον Αύγουστο του ίδιου έτους…

Από τότε οι Ελληνομικρασιάτες, μπορεί να μετρούσαν όπως όλοι οι χριστιανοί το χρόνο με αφετη­ρία τη Γέννηση του Χριστού, ως πρόσφυγες όμως αναμετρούσαν το χρόνο με αφετηρία την αποφράδα εκείνη μέρα του Αυγούστου που οι πύρινες γλώσσες έζωσαν θανατηφόρα τον Ελληνι­σμό της Μικρασίας, αφανίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι του και ξεριζώνοντας το υπόλοιπο από τα χώματα όπου για τριάντα ολόκληρους αιώνες ζούσε και δημιουργούσε έργα θαυ­μαστά. Γι’ αυτό και η βασιλόπιτά τους ουσιαστικά ήταν συνδυασμός του “εορτα­στικού” άρτου και του “μελίπηκτου” των αρχαίων προσφορών προς τους θεούς και προς τους νεκρούς αντίστοιχα!…

Υ.Γ. Πριν από 15 χρόνια, παρουσιάζοντας τα έθιμα αυτά στην εκδήλωση κοπής της πίτας του ενιαίου τότε Συλλόγου Μικρασιατών Ρεθύμνου στο Δημαρχείο της πόλης μας, είχα προτείνει να κόβονται δύο βασιλόπιτες, όπως ήταν το έθιμο στην Αρτάκη της Κυζίκου(15): μια «ανεβατή», αφιερωμένη στο Χριστό, τον Αϊ-Βασίλη και τους οικείους και μία «λειπανάβατη», αφιερωμένη στους νεκρούς μας, θαμμένους και άταφους.

Ι) Ισαβέλλα Μαλόβρουββα, «Σμύρνη, Διαμάντι της Ανατολής. Περιοδεία φαντασίας στην παλαιά Σμύρνη», Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος Α’, σελ. 181-184. 2) Διδώ Σωτηρίου, Οι νεκροί περιμένουν, σελ. 54. 3) lφιγένεια Χρυσοχόου, Ξεριζωμένη Γενιά, σελ. 394. 4) Σωκράτης Ρωνάς, «Λαϊκό Μηνολόγιο Σμύρνης», Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος Ζ’, σελ. 310. 5) Δημ. Λουκάτος, ” Το έθιμο της Βασιλόπιτας”, Μικρασιατικά Χρονικά, Τόμος Ι΄, σελ. 121. 6) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 123. 7) Γεώργιος Μέγας, Ελληνικαί εορταί και έθιμα λαϊκής λατρείας, Αθήνα 1956, σελ. 61. 8 ) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 124. 9) Γ. Μέγας, ό.π., σελ. 60-61. 10) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 125. 11) Γ. Μέγας, ό.π., σελ. 72. 12) Γ. Μέγας, ό.π., σελ. 70. 13) Λύσανδρος Θεοδωρίδης, «Η Παραμονή του Αγίου Βασιλείου εις Κασταμονήν», Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος Β’, σελ. 172. 14) Ηλίας Βενέζης, Μικρασία, Χαίρε, σελ. 37-38. 15) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 108.

Πηγή: Αγονη Γραμμή

Η ιστορική πρώτη λειτουργία στον Αγιο Χαράλαμπο του Τσεσμέ από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο (video)

February 10, 2016, 3:53 pm

≫ Next: Έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών χθες το πρωί η Νάνσυ Χόρτον.

≪ Previous: Η τελευταία Πρωτοχρονιά στη Μικρά Ασία

$

0

0

O Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος λειτούργησε ανήμερα της γιορτής του θαυματουργού Αγίου και πολιούχου των Τσεσμελήδων για πρώτη φορά μετά την καταστροφή του 1922, στον ανακαινισμένο Ναό του Αγίου Χαραλάμπους Κρήνης (Τσεσμέ), μετά από σχετική άδεια των αρχών. Μαζί του συλλειτούργησαν οι Μητρπολίτες Χίου Μάρκος και Ανδριανουπόλεως Αμφιλόχιος, ενώ πλήθος προσκυνητών από την Ελλάδα και κυρίως από τη Χίο, οι οποίοι μετέβησαν αυθημερόν παρακολούθησαν την λειτουργία. Ανάμεσα τους ο Γενικός Πρόξενος της Σμύρνης Θοδωρής
Τσακίρης,ο βουλευτής Χίου Ανδρέας Μιχαηλίδης που διάβασαν το Πιστέυω, ο  δήμαρχος Χίου Μανώλης Βουρνούς και η Ξανθή Αξιωτάκη η οποία μετέφερε την εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους από τη Χίο και η οποία θα αποτελεί στο εξής προσκύνημα στην Αγία Φωτεινή της Σμύρνης. Τον Οικουμενικό Πατριάρχη ευχαρίστησε  ο αρχιερατικός προιστάμενος Σμύρνης, πατέρας Κύριλλος Συκής και εκ μέρους των Τσεσμελήδων ο Παναγιώτης Καλαμπόκης, εγγονός του Σπύρου Ψαλτάκη τελευταίου διευθυντή δασκάλου της Κρηναίας Σχολής. Ευχαριστίες΄στον Πατριάρχη εξέφρασαν επίσης ο ΓΓ της Ενωσης Κάτω Παναγιάς Τσεσμέ και της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος Δημήτρης Παντέλας και η πρόεδρος των Αλατσατιανών Μαριάννα Μαστροσταμάτη, ενώ την θεία λειτουργία παρακολούθησε και ο πρόεδρος της Εστίας Νέας Σμύρνης Γιάννης Παπαδάτος.

Τον Οικουμενικό Πατριάρχη υποδέχθηκαν θερμά οι τοπικές αρχές ενώ στην θεία λειτουργία παρέστη και ο πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου Σμύρνης Εκρέμ Ντεμιρτάς.

Ο μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Χαραλάμπους στην Κρήνη (Τσεσμέ)  σε ρυθμό τρίκλιτης βασιλικής, αποπερατώθηκε το 1832 πάνω σε παλαιότερο κτίσμα που ανατινάχθηκε το 1821.Ο πελώριος αυτός μητροπολιτικός ναός που χωρούσε 3000 εκκλησιαζόμενους, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή άλλαξε διαρρύθμιση καθώς γκρεμίστηκε ο νάρθηκας και έμεινε στο κενό η πρόσοψη του κυρίως ναού με τις τρεις εισόδους.  Από το 1992 στεγάζει την Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου και οι εργασίες αποκατάστασης πραγματοποιήθηκαν πριν λίγα χρόνια. Χρησιμοποιείται για διάφορες εκδηλώσεις και σήμερα ήρθε τελικά η ώρα να λειτουργηθεί από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα.

Έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών χθες το πρωί η Νάνσυ Χόρτον.

February 20, 2016, 9:47 am

≫ Next: Mέρα που είναι,πρέπει να μάθεις τί είναι αυτή η φωτογραφία...

≪ Previous: Η ιστορική πρώτη λειτουργία στον Αγιο Χαράλαμπο του Τσεσμέ από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο (video)

$

0

0

Η μικρότερη κορη του αμερικανού πρέσβη στη Σμύρνη  το 1922 Τζορτζ Χόρτον, αυτόπτη μάρτυρα της Μικρασιατικής Καταστροφής, ήταν 103 ετών και τα τελευταία τρία χρόνια καθηλωμένη από βαρύ εγκεφαλικό. Την απέκτησε με την Ελληνίδα, τρίτη κατά σειρά σύζυγό του, Αικατερίνη Σακοπούλου. Στην Καταστροφή της Σμύρνης ήταν 10 ετών. Ο πατέρας της είχε φροντίσει η κόρη του Νάνσυ να βρίσκεται στην Ελλάδα τις μέρες αυτές, όπως είχε πει η ίδια.

Αυτό που γνώριζε με κάθε λεπτομέρεια  ήταν το έργο του  φιλέλληνα πατέρα της και προσπάθησε τα τελευταια χρόνια που ζούσε στην Ελλάδα να κρατήσει ζωντανό. Χάρις στον Χόρτον σωθηκαν χιλιάδες ζωές με τα πιο απίθανα τεχνάσματα.Βοήθησε τον κόσμο που έφτανε στη Σμύρνη παρέχοντας τροφή και καταφύγιο, ενώ ακόμα και κατα τις ημέρες που καιγόταν η Σμύρνη εδινε πιστοποιητικά σε Ελληνες ότι δηθεν εργάζονταν στο αμερικάνικο προξενείο και ναύλωσε πλεούμενα με την  προστασία της αμερικανικης σημαίας για να
φυγαδεύσει τον κόσμο.  Ακόμα και μετα την καταστροφή βοήθησε την εγκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα, αλλά και με την  επιστροφή του στην Αμερική. Κορυφαία συνδρομή του ήταν η περίφημη έκθεση που έστειλε στο Στειτ Ντιπάρτμεντ περιγράφοντας τις βαρβαρότητες των Τούρκων κατά των Χριστιανών πριν την Καταστροφή και η οποία δόθηκε στην δημοσιότητα το 1969.

Η κηδεία της θα γίνει το Σάββατο 5 Μαρτίου 2016 στις 11 το πρωί στην Αγγλικανική εκκλησία (Οδός Φιλελλήνων-Σύνταγμα) και η σορός της θα μεταμερθεί στην Αμερική.

Η Μικρασιατική Οικογένεια την αποχαιρετά με την ελπίδα ότι και η Ελληνική Πολιτεία θα της αποδώσει τον απαραίτητο φόρο τιμής.

Δίκτυο Μικρασιάτης

Mέρα που είναι,πρέπει να μάθεις τί είναι αυτή η φωτογραφία...

March 23, 2016, 9:34 am

≫ Next: Η Ιωάννα Γιαρένη απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ...

≪ Previous: Έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών χθες το πρωί η Νάνσυ Χόρτον.

$

0

0

Πρόκειται για ντοκουμέντο από τα Αρχεία του Βατικανού.

Στις 24 Απριλίου του 1915, δηλαδή πριν ακριβώς 100 χρόνια, λίγες ημέρες μετά το Πάσχα, ο τουρκικός στρατός σταύρωσε γυμνές τις γυναίκες των Αρμενίων.

Ως Γενοκτονία των Αρμενίων αναφέρονται τα γεγονότα εξόντωσης Αρμενίων πολιτών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α” Παγκοσμίου Πολέμου.

Ως έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915, όταν η ηγεσία της Αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν.


Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000.

Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες.

Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε ένας βίαιος εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων.

Πηγή tribune.gr

Η Ιωάννα Γιαρένη απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ...

October 14, 2015, 5:32 pm

≫ Next: H Ελίνα Λαϊβερά απαντά στο ερωτηματολόγιο του Προυστ...

≪ Previous: Mέρα που είναι,πρέπει να μάθεις τί είναι αυτή η φωτογραφία...

$

0

0

Αποκλειστικά στο pireasnews.gr

(Επιμέλεια : Σταύρος Λιλόγλου)

Η Ιωάννα Γιαρένη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. 
Η καταγωγή της είναι  από τη Χώρα Μεσσηνίας, ένα πανέμορφο χωριό πολύ κοντά στην Πύλο.
Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος διδακτορικού διπλώματος από το Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών & Πολιτικών Επιστημών. 
Εργάζεται στο ΤΕΙ Αθήνας ως προϊσταμένη του τμήματος Δημοσίων & Διεθνών Σχέσεων. 
Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 6 χρόνων με δάσκαλο τον  Χρύσανθο Μουζακίτη και ολοκλήρωσε τις σπουδές της επίσης με τον ίδιο, αποκτώντας πτυχίο πιάνου (1991), πτυχίο ωδικής (1993) και δίπλωμα σολίστ (1993), όλα με άριστα παμψηφεί από το Εθνικό Ωδείο.


Συνεχίζει τις σπουδές της στον χώρο της τζαζ στο ωδείο Ατενέουμ με δάσκαλο τον  Γιώργο Μικρό. Έχει συνεργαστεί με πολύ αξιόλογους μουσικούς σε διάφορα είδη μουσικής. Η πιο πρόσφατη συνεργασία της  είναι με τον συνθέτη Γιάννη Νικολάου.

Έχει συγγράψει τρία βιβλία νομικού περιεχομένου και πλήθος επιστημονικών άρθρων που έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά νομικά περιοδικά. Τα νομικά βιβλία  της είναι: Γυναίκα και ανθρώπινα δικαιώματα, εκδ. Ελλην, 2003, Εφαρμογές Δημόσιας Διοίκησης, εκδ. Ελλην 2004 και τέλος Παράβαση καθήκοντος: πειθαρχική και ποινική προσέγγιση, εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, 2012.

Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη κυκλοφορεί η πρώτη  ποιητική συλλογή της       "Τ'αλφαβητάρια των στοχασμών".

Απόσπασμα από το βιβλίο :

 ΙΔΕΑ 

Διαστέλλεις τις στιγμές σου σε μικρές αιωνιότητες

και μια ιδέα καλοκαιριού μαγεύει τις μέρες σου. 

Για τις θάλασσες που έχασες,

για τα βότσαλα τ'ακυβέρνητα,

για τις Ιθάκες των ψευδαισθήσεων σου

και για ένα τζιτζίκι αργυρόηχο,

μια προσευχή είναι αρκετή.

Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;

            Πιστεύω ότι δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία. Υπάρχουν ευτυχισμένες στιγμές που τις ζούμε μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάμε.

           

Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;

            Η πρόκληση της νέας ημέρας.

Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;

            Πριν από λίγο με ένα από τ’ αστεία της κόρης μου.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;

            Η ειλικρίνειά μου.

Το βασικό ελάττωμά σου;

            Η ειλικρίνειά μου.

Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;

            Στα λάθη των ηλιθίων.

Η τελευταία φορά που έκλαψες;

            Χθες, γράφοντας το νέο μου δημιούργημα.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;

            Με καμία.

Ποιοι είναι οι ήρωες σου σήμερα;

            Οι νέοι που καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν ένα δύσκολο μέλλον.

Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;

            Το Requiem for a dream.

Το αγαπημένο σου ταξίδι;

            Το πνευματικό ταξίδι μ’ ένα καλό βιβλίο.

Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

            Ν. Καζαντζάκης, Μ. Λουντέμης, Μ. Καραγάτσης, Λ. Ζωγράφου, Φ. Ντοστογιέφσκι, Ε. Έσσε, Σ. Μπροντέ, και οι ποιητές Κ. Καβάφης, Τ. Λειβαδίτης, Π. Νερούδα, Σ. Μποντλαίρ.

Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;

            Το χιούμορ και την εντιμότητα.

…Και σε μια γυναίκα;

            Το ήθος και τη διακριτικότητα.

Ο αγαπημένος σου συνθέτης;

            Απ’ τον χώρο της κλασικής μουσικής ο Beethoven, απ’ τον χώρο της jazz ο Miles Davis και από Έλληνες συνθέτες Μ. Χατζιδάκις και Μ. Λοΐζος.

Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;

            Δεν σφυρίζω.

Το βιβλίο που σε σημάδεψε;

            Ο Χριστός ξανασταυρώνεται.

Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;

            Ο Σ. Μποτιτσέλι.

Το αγαπημένο σου χρώμα;

            Το χρώμα της ανατολής.

Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;

            Την κόρη μου.

Το αγαπημένο σου ποτό;

            Ένα ποτήρι κρασί moscato d’ asti.

Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;

            Για τίποτε.

Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;

            Την υποκρισία.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;

            Το να παίζω μουσική και να γράφω.

Ο μεγαλύτερος φόβος σου;

            Η πνευματική αναπηρία.

Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;

            Δεν λέω ψέματα. Αλλά αν τύχει να πω, αυτό συμβαίνει μόνο όταν με ρωτούν σε ποια περίπτωση επιλέγω να πω ψέματα.

Ποιο είναι το μότο σου;

            Τύχη είναι το σημείο όπου η ευκαιρία συναντά την προετοιμασία.

Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;

            Με πλήρη διαύγεια πνεύματος, πλήρης ευτυχισμένων στιγμών, χαμογελαστή και περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ.

Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;

Γιατί δεν μπόρεσε να ελέγξει τα νεύρα του κι έδιωξε τον Αδάμ και την Εύα από τον παράδεισο.

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;

            Σε πνευματική εγρήγορση.

H Ελίνα Λαϊβερά απαντά στο ερωτηματολόγιο του Προυστ...

February 25, 2016, 5:35 pm

≫ Next: Η συγγραφέας Ανδριάνα Σαπρίκη μιλάει για το βιβλίο της "Οι Τρόφιμοι"

≪ Previous: Η Ιωάννα Γιαρένη απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ...

$

0

0

Τη φωτογραφία έχει επιμεληθεί ο Michail Tzortzatos

Αποκλειστικά για το pireasnews.gr

(Επιμέλεια : Σταύρος Λιλόγλου)

H Ελίνα Λαϊβερά γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά στις 21.05.1992.

Η αγάπη της για τη μουσική την οδήγησε να φοιτήσει στο Μουσικό Σχολείο Πειραιά και μετέπειτα να σπουδάσει την τέχνη του τραγουδιού κοντά στον λυρικό κόντρα τενόρο Νίκο Σπανάτη στο Εθνικό Ωδείο στο παράρτημα Υμηττού. Για χρόνια αποτέλεσε βασικό μέλος του Αθηναϊκού Χορωδιακού Συνόλου με μαέστρο τον κ.Δημήτριο Καραβέλη καθώς και του φωνητικού συνόλου EKLIPSIS με μαέστρο τον κ. Ματθαίο Λεγάκη.

Λυρική σοπράνο coloratura που ωστόσο αρέσκεται στο μοντέρνο τραγούδι! Το 2013 ο πρώτος της δίσκος ''Field Of Dreams''με το συγκρότημα Seduce The  Heaven, ο οποίος έφερε τη δική της υπογραφή και του κιθαρίστα Alex Flouros, κυκλοφόρησε σε Ευρώπη, Αμερική και Ιαπωνία ενώ το καλοκαίρι μετά την αποχώρηση της απο το συγκρότημα, βρήκε την Ελίνα σε περιοδεία σε Αγγλία, Βέλγιο και Γερμανία με την αγγλική symphonic metal μπάντα Apparition.

Οι σπουδές της στη γερμανική γλώσσα καθώς και η συνθετική της δεινότητα την οδήγησαν το Φλεβάρη του 2014 στη Γερμανία για περαιτέρω σπουδές καθώς και στο Παρίσι για την ολοκλήρωση του πρώτου σολιστικού της δίσκου, με τίτλο ''Kaleidoscope'' - του οποίου την παραγωγή επιμελείται ο Γάλλος παραγωγός και sound designer, Vivien Lalu. Στον δίσκο εμφανίζονται γνωστοί μουσικοί της progressive metal σκηνής (Mike Lepond, Marco Sfogli, Alex Landenburg κ.ά.) καθώς ο δίσκος πρόκειται να έχει ανάλογο ήχο.

Τη φωτογραφία έχει επιμεληθεί  ο Anton DuBois

Τον Απρίλιο του 2016 αναμένεται η κυκλοφορία ενός ακόμη δίσκου, με τίτλο ''The Jaguar Priest''. Προϊόν συνεργασίας μεταξύ της Ελίνας και του Αμερικανού κιθαρίστα και συνθέτη Michael Alexander, ο δίσκος επρόκειτο να κυκλοφορήσει παγκοσμίως στα πλαίσια του Universal Mind Project, επίσης με συμμετοχές απο γνωστές φυσιογνωμίες της μέταλ σκηνής (Nils K. Rue - Pagan's Mind, Charlie Dominicie - Dream Theater, Mike Lepond - Symphony X, Mark Jansen - EPICA, Henrik Bath - Darkwater κ.ά.)

Αυτό το διάστημα η Ελίνα δουλεύει με το Vivaldi Metal Project, υπο την καθοδήγηση του Ιταλού συνθέτη και keyboardist, Mistheria (γνωστός και απο την δουλειά του με τον τραγουδιστή των Iron Maiden, Bruce Dickinson). Το πρότζεκτ αποτελείται απο καταξιωμένους μουσικούς (ανάμεσά τους ονόματα όπως Rick Wakeman των θρυλικών YES κ.ά).

Ζεί και σπουδάζει στο Έσσεν της Γερμανίας, όπου εργάζεται ως vocal coach ιδιωτικά καθώς και σε διάφορες μουσικές σχολές. Πρόσφατα ξεκίνησε την συνεργασία της με την ιδιωτική πρωτοβουλία του SPREAD YOUR TALENT απο τον business strategist, Marc Antonius Dominick, με μια σειρά απο ομιλίες και άρθρα πάνω σε διάφορα θέματα που απασχολούν νέους καλλιτέχνες, προσφέροντας έμπνευση και βοήθεια σε μουσικούς και όχι μόνο, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο ξεκίνημα της καριέρας τους.

ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ και BLOG: www.elinalaivera.com

Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;

Να κάνω μουσική! Να είμαι με ανθρώπους που αγαπώ και με εκφράζουν, να είμαι σε θέση να ταξιδεύω συχνά και να ζώ νέες εμπειρίες.

Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;

Η δουλειά μου! Λατρεύω τη δουλειά μου.

Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;

Σε μια ομιλία μέσω σκαϊπ, η γάτα ενός συνεργάτη μου από Μεξικό που μιλούσαμε εκείνη τη στιγμή, είχε βαλθεί να πετάει διάφορα πράγματα από κάποια ράφια στο πάτωμα με αποτέλεσμα να προκαλεί πολύ δυνατούς θορύβους κάθε λίγο και να μας κάνει και τους δύο καρδιακούς. Γενικά εκείνη τη μέρα η γάτα μας έκανε να γελάμε μέχρι δακρύων ενώ προσπαθούσαμε να κλείσουμε μια πολύ σημαντική δουλειά!

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;

Συγκέντρωση στο στόχο, υπομονή, μεθοδικότητα. Γενικά έχω περάσει από πολύ περίεργες καταστάσεις χωρίς όμως ποτέ να χάσω το στόχο μου. Όταν βάλω κάτι στόχο θα δουλέψω μέχρι τελικής πτώσεως για να το καταφέρω. Θα μπορούσες να το πεις και πείσμα αλλά όχι με την κακή έννοια. Θεωρώ πχ πως δεν είμαι πεισματάρα σε σημείο να μην ακούω μια συμβουλή ή να μην κοιτάω και παραδίπλα.

Το βασικό ελάττωμά σου;

Επειδή γενικά είμαι άνθρωπος που δεν χάνω τις δυνάμεις μου εύκολα, με ξεγελάει αυτό και πολλές φορές το παρακάνω. Πάω να ''σώσω τον κόσμο''. Να βοηθήσω και αυτόν και εκείνον και τον άλλον. Αλλά καμιά φορά να που χάνεις τη δύναμή σου και εσύ. Δεν γίνεται να τα φτιάξεις όλα εσύ μόνος σου.  

Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Δεν έχω συγκεκριμένο μέτρο. Είναι πως θα μου βγει ανάλογα με την περίπτωση και τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου. Λάθη κάνουμε όλοι. Και τι πάει να πει λάθος κιόλας; Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Αυτό που εγώ θεωρώ λάθος από κάποιον μπορεί να ήταν η μόνη του επιλογή, έτσι να έχει μάθει να χειρίζεται καταστάσεις. Οπότε γενικά προσπαθώ να δίνω δεύτερη ευκαιρία. Είναι πολύ σημαντικό για την εξέλιξη και των δύο πλευρών να υπάρχει μετάνοια και συγχώρεση.

Η τελευταία φορά που έκλαψες;

Πριν λίγες μέρες είδα τελειωμένο ένα δίσκο που ετοίμαζα από το 2013. Ήταν κλάμα ανακούφισης νομίζω! Κλαίω εύκολα γενικά, όμως.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;

Με τον Μέγα Αλέξανδρο.

Ποιοι είναι οι ήρωες σου σήμερα;

Οι γονείς μου.

Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών - η τριλογία.

Το αγαπημένο σου ταξίδι;

Το πρώτο μου ταξίδι στην Αγγλία για συναυλίες το 2013.

Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, J.R. Tolkien, Δ. Σολωμός, Π. Κονιδάρης, Elizabeth Kostova.

Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;

Την ευγένεια ψυχής, τη λεπτότητα.

…Και σε μια γυναίκα;

Την αυθεντικότητα.

Ο αγαπημένος σου συνθέτης;

Να ήταν μόνο ένας! Αγαπώ πολύ τον Howard Shore.

Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;

Δεν σφυρίζω ποτέ, τραγουδάω. Κάτι άνετο από Loreena McKennitt.

Το βιβλίο που σε σημάδεψε;

''Ο Ιστορικός''της Ελίζαμπεθ Κόστοβα.

Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;

Frida Kahlo.

Το αγαπημένο σου χρώμα;

Αναλόγως. Λευκό...δείχνει όμορφα στα περισσότερα πράγματα.

Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;

Το ότι σε σχετικά μικρή ηλικία έχω την ευλογία να κάνω μουσική με ανθρώπους που θαύμαζα απο παιδί. Το ότι πλέον είμαστε στο ίδιο team.  

Το αγαπημένο σου ποτό;

Δεν μου πίνω οτιδήποτε αλκοολούχο καθώς και τα energy drinks. Πίνω πολύ νερό... και παγωμένο τσάι ροδάκινο!

Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;

Για το ότι ίσως να φέρθηκα άδικα σε ορισμένα άτομα στο παρελθόν. Αλλά και αυτό αναγκαίο ήταν για να μάθω να χειρίζομαι καλύτερα ορισμένες καταστάσεις.

Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;

Τους αγενείς και αρνητικούς ανθρώπους, τους μίζερους και τους κακεντρεχείς. Όλα τα άλλα παλεύονται.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;

Οτιδήποτε δημιουργικό.

Ο μεγαλύτερος φόβος σου;

Η στέρηση της ελευθερίας.

Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;

Όταν υπάρχει απώτερος ευγενής σκοπός.

Ποιο είναι το μότο σου;

Όλα είναι ένα, όλα συνδέονται. Ότι είσαι εσύ θα είναι και τα πάντα γύρω σου.

Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;

Γρήγορα και ήρεμα. Ίσως με ανθρώπους που αγαπώ δίπλα μου αλλά χωρίς κλάματα.

Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;

Την αλήθεια για τη ζωή και τον σκοπό αυτής.

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;

Εγρήγορσης και διαρκούς αναζήτησης. Προσπαθώ να διατηρώ ειλικρινή επαφή με τον εαυτό μου και να επενδύω στην αγάπη, να γίνομαι λίγο καλύτερη κάθε μέρα.

Τη φωτογραφία έχει επιμεληθεί ο Domenik Papaemmanouil

---

Η συγγραφέας Ανδριάνα Σαπρίκη μιλάει για το βιβλίο της "Οι Τρόφιμοι"

March 29, 2016, 8:00 am

≫ Next: «Από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας στο Αιγάλεω» παρουσίαση βιβλίου στο Κερατσίνι

≪ Previous: H Ελίνα Λαϊβερά απαντά στο ερωτηματολόγιο του Προυστ...

$

0

0

(Επιμέλεια: Σταύρος Λιλόγλου)

Η Ανδριάνα Σαπρίκη  μιλάει για το βιβλίο της "Οι Τρόφιμοι", ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται στο μακρινό μέλλον και είναι μια αλληγορία βασισμένη στη στοχευμένη ισοπέδωση μιας κοινωνίας, έτσι κατασκευασμένης που δεν αφήνει περιθώρια επιλογής στους ανθρώπους, αλλά τους κατευθύνει να ζήσουν σε μια φυλακή που οι ίδιοι έχουν χτίσει...

Το βιβλίο  "Οι Τρόφιμοι" είναι το πρώτο δημιούργημα της Ανδριάνας Σαπρίκη και  κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις  Σεναριογράφων Ελλάδας .

Επικοινωνήσαμε μαζί της και τη ρωτήσαμε για το βιβλίο της, τους ήρωες της, τη συγγραφή, τα βιβλία γενικότερα.

1."Οι τρόφιμοι"είναι το πρώτο βιβλίο που γράφετε.Μιλήστε μας λίγο για το νέο σας βιβλίο. Τι ακριβώς (ή περίπου) συμβαίνει στις σελίδες του;

Η ιστορία του βιβλίου αναφέρεται στο μακρινό μέλλον και είναι μια αλληγορία βασισμένη στη στοχευμένη ισοπέδωση μιας κοινωνίας, έτσι κατασκευασμένης που δεν αφήνει περιθώρια επιλογής στους ανθρώπους, αλλά τους κατευθύνει να ζήσουν σε μια φυλακή που οι ίδιοι έχουν χτίσει. Είναι αρκετά επίκαιρο. Μιλάει για τη ματαιότητα του πολέμου και την πρόθεση κάποιων ανθρώπων με εξουσία να αλλοιώσουν την πραγματικότητα που ζούμε, για να εκπληρώσουν τους ζοφερούς τους στόχους. “Άραγε αυτό που βιώνω είναι πραγματικότητα ή παραίσθηση ;” αναρωτιέται η ηρωίδα μου, η οποία βομβαρδίζεται από ένα σωρό ψέματα, όπως όλοι μας σήμερα. Άραγε θα μάθει ποτέ την αλήθεια; 

2.Η έκδοση του βιβλίου πώς προέκυψε;Ήταν δύσκολο να βρείτε εκδότη;

Στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης τα πράγματα είναι δύσκολα για έναν νέο συγγραφέα. Πιστεύω, όμως, ότι όποιος επιμείνει, μπορεί να τα καταφέρει. Τον Ιούλιο του 2015, λοιπόν, έγινα μέλος της Έ.Σ.Ε (Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος), καθώς είχα στο ενεργητικό μου ένα βραβείο σεναρίου στο London Greek Film Festival. Επίσης συμμετείχα και στο σενάριο μιας ταινίας που είχε βραβευτεί. Μίλησα, λοιπόν, στον Πρόεδρο της Ένωσης  κ. Αλέξανδρο Κακαβά για το βιβλίο μου και μου είπε να του το στείλω. Εκείνο το διάστημα έκανε την επιμέλειά του μια καλή φίλη, η Μαρία Φραγκουλάκη και δεν ήταν ακόμα έτοιμο. Όταν τα Χριστούγεννα τελείωσε η επιμέλεια και κάποιες δικές μου διορθώσεις, το έστειλα στον κ. Αλέξανδρο Κακαβά, ο οποίος αρχές Φεβρουαρίου μου ανακοίνωσε ότι θα εκδοθεί από τις Εκδόσεις της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος. 

3. Πώς γράψατε την ιστορία; Πώς ξεκινήσατε; Τι ήταν αυτό που σας ώθησε; Μια έμπνευση της στιγμής; Μια κεντρική ιδέα; Πόσο καιρό σας πήρε να ολοκληρώσετε το μυθιστόρημα;

Το γράψιμο αυτού του βιβλίου ήταν μια εσωτερική μου ανάγκη να εκφράσω κάποιες ανησυχίες μου για το μέλλον της ανθρωπότητας. Μπορώ να πω ότι πολλές φορές, η ιστορία με οδηγούσε μόνη της. Οι ιδέες έρχονταν εκεί που δεν το περίμενα και ταίριαζαν μεταξύ τους σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Το ολοκλήρωσα σε τρία χρόνια.

4.Πολλοί συγγραφείς λένε ότι όταν ξεκινούν να γράψουν, γνωρίζουν την αρχή και το τέλος της ιστορίας, συχνά και τον τίτλο του βιβλίου. Ισχύει κάτι τέτοιο στη δική σας περίπτωση;

Όχι δεν ισχύει. Το γράψιμο αυτού του βιβλίου ήταν για μένα ένα ταξίδι στο άγνωστο. Δεν ήξερα που θα με οδηγήσει. Κι όταν το ανακάλυψα εξεπλάγην κι εγώ η ίδια.

5.Πείτε μας λίγα λόγια για τους ήρωες του βιβλίου σας. Ποιοι είναι; Τι κάνουν; Πώς περνούν τις μέρες τους;

Οι ήρωες του βιβλίου μου είναι ένα κορίτσι η Νέμες, κι ένα αγόρι ο Νόελ, που καλούνται να αφήσουν την πόλη που μέχρι τότε ζούσαν, για να οδηγηθούν σε ένα απομονωμένο κτήριο που βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο. Η ζωή εκεί δε θυμίζει σε τίποτα την τέλεια κοινωνία στην οποία είχαν μεγαλώσει. Πολύ σύντομα βρίσκονται αντιμέτωποι με δυσάρεστες εκπλήξεις και ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Η ζωή τους στο κτήριο είναι ελεγχόμενη. Υπάρχουν παντού κάμερες και παρακολουθούν την κάθε τους κίνηση. Κάνουν μια δουλειά που τους έχουν επιβάλλει, φοράνε συγκεκριμένες στολές και δεν έχουν δικαίωμα να απομακρυνθούν. Δεν μπορώ να πω άλλα... θα χαλάσω την έκπληξη που είναι το ατού του βιβλίου μου, όπως σε όλα τα βιβλία μυστηρίου και φαντασίας...

6.Μέσα στις σελίδες του βιβλίου κάπου, κάπως κρύβεται ο συγγραφέας. Φανερωθείτε, παρακαλώ. Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση από το "Οι Τρόφιμοι";

Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Μέσα σε αυτό το βιβλίο κρύβονται πολλά κομμάτια του εαυτού μου. Φοβίες, αδυναμίες, όνειρα, αλλά πάνω απ'όλα η ανάγκη μου για την αλήθεια. Τη δική μου αλήθεια, την αλήθεια των ανθρώπων γύρω μου, αλλά και την αληθινή ταυτότητα της κοινωνίας. Αγαπημένες μου φράσεις είναι πολλές, θα αναφέρω, λοιπόν, μία από αυτές:

"Αντί να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, δραπετεύουμε από αυτόν και φοράμε μάσκα για να υποδυθούμε έναν άλλον εαυτό εξίσου ευάλωτο"...

7.Όλοι οι συγγραφείς αγαπούν τα βιβλία. Και μερικά τα αγαπάνε περισσότερο από άλλα. Ωστόσο υπάρχει κάποιο βιβλίο που ξεχωρίζετε; Θα μας πείτε τι το ξεχωριστό έχει για εσάς;

Με έχουν αγγίξει πολλά βιβλία στη ζωή μου. Θα αναφερθώ, όμως, σε ένα που διάβασα σε σχετικά νεαρή ηλικία και με έχει επηρεάσει αρκετά στη ζωή μου. Είναι το “Μάρτιν Ήντεν” του Τζακ Λόντον. Ο ήρωας του βιβλίου ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας και προσπαθεί πολύ για να τα καταφέρει. Μάταια, όμως. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Όλα του τα έργα απορρίπτονται από τους εκδοτικούς οίκους. Κανείς δεν τον βοηθάει. Όλοι του γυρίζουν την πλάτη. Ακόμα κι ο δικός του άνθρωπος. Ώσπου μια μέρα κάποιος αναγνωρίζει το ταλέντο του. Όλα τα έργα που είχε γράψει μέχρι τότε, γίνονται ανάρπαστα. Γίνεται διάσημος. Και τότε ξαφνικά, όλοι τον αγαπούν στην πόλη. Όλοι εκείνοι που τον χλεύαζαν και τον περιφρονούσαν, τον θέλουν για φίλο τους. Του οργανώνουν δεξιώσεις, τον καλούν στα σπίτια τους, όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές πια. Ο ήρωας τότε αναρωτιέται: «Μα είμαι ο ίδιος άνθρωπος με πριν! Μα είμαι εγώ! Αυτός που περιφρονούσαν! Αυτές τις ιστορίες τις είχα ήδη γράψει. Τι άλλαξε;». Στο τέλος του βιβλίου ο ήρωας αηδιασμένος από όλη αυτή την υποκρισία αυτοκτονεί...

8.Πώς επιλέγετε τα βιβλία που διαβάζετε; Ακολουθείτε συγκεκριμένους συγγραφείς; Συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας; Μπαίνετε σε ένα βιβλιοπωλείο και αποφασίζετε εκείνη τη στιγμή; Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;

Συνήθως ενημερώνομαι από το ίντερνετ, αλλά και από εκπομπές του ραδιοφώνου και τις περισσότερες φορές ξέρω από πριν τι είδους βιβλίου έχω ανάγκη να διαβάσω. Πιστεύω και σε κάτι πολύ μαγικό. Τα βιβλία δεν τα διαλέγεις εσύ, σε διαλέγουν εκείνα. Συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας δεν ακολουθώ, ούτε συγκεκριμένους συγγραφείς. Θα ήταν πολύ περιοριστικό για μένα. 

Το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω; Αυτή την περίοδο με περιμένουν πάνω στη βιβλιοθήκη μου δύο βιβλία να τελειώσω το ''Φύλλο μηδέν” του Ουμπέρτο Έκο και ''Ο Κάφκα στην ακτή” του Χαρούκι Μουρακάμι.

9.Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα γράψετε;

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ολοκληρώσαμε ένα έργο με έναν συνάδελφό μου συγγραφέα, επίσης μέλος της Έ.Σ.Ε τον Ηλία Φλωράκη, που θα γίνει θεατρικό και ταινία. Όσον αφορά το επόμενο βιβλίο μου, έχω μια ιδέα, η οποία ακόμα δεν έχει ωριμάσει εντελώς μέσα μου. Πιστεύω, όμως, ότι προς το παρόν πρέπει να δώσω την ενέργειά μου στους “Τροφίμους” και στην ''Ντόροθυ” ( ο τίτλος του καινούριου έργου) κι όταν είμαι έτοιμη, μετά το καλοκαίρι πιστεύω, θα ξεκινήσω να γράφω το καινούριο.

Λίγα λόγια για την  συγγραφέα :

Η Ανδριάνα Σαπρίκη γεννήθηκε στην Άρτα και είναι πτυχιούχος του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδικότητα Χορό.

Από το 1995 μέχρι σήμερα, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια φιλοσοφίας, ψυχολογίας, Yoga και Pilates γιαπωνέζικου Βutoh και σύγχρονου χορού. Επίσης, έχει παρακολουθήσει ετήσιο σεμινάριο σκηνοθεσίας κινηματογράφου (Καλλιτεχνική διάδραση).

Διαθέτει μεγάλη επαγγελματική και καλλιτεχνική εμπειρία. Θα αναφέρουμε τα πιο σημαντικά κομμάτια της δουλειάς της, γιατί όπως λέει και η ίδια: “Έχω κάνει τόσο διαφορετικά πράγματα, που όλοι μου έλεγαν ότι δε θα γίνω πουθενά καλή. Στο τέλος, όμως, με κέρδισαν αυτά που αγαπούσα περισσότερο.”

Από το 1997–2011, παράλληλα με την εργασία της στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, δουλεύει στο Φεστιβάλ Αθηνών και στις εταιρίες Άνωση και Οn Stage ως επόπτρια καλλιτεχνών. Επίσης, διδάσκει yoga και σύγχρονο χορό στο Πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Πετρούπολης. Από το 2013 ως σήμερα, εργάζεται στον κοινωνικό φορέα Κ.Σ.Δ.Ε.Ο “ΕΔΡΑ” (στον τομέα των Ψυχοπαιδαγωγικών κέντρων) ως δασκάλα Yoga (Hatha, Kundalini, kids yoga) και είναι εισηγήτρια σεμιναρίων yoga στο θέατρο Αλκμήνη και στην “ΕΔΡΑ”.

Έχει ανεβάσει παραστάσεις χοροθεάτρου και σύγχρονου χορού ενηλίκων και παιδιών στο θέατρο Πέτρας. Έχει συνυπογράψει το σενάριο μικρού μήκους ταινίας που βραβεύτηκε στο London Greek Film Festival (LGFF) με τίτλο Sleepwalker, το 2011. Πήρε βραβείο καλύτερου σεναρίου για ταινία μικρού μήκους The promise (2013), επίσης στο (LGFF), το οποίο αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται να γίνει ταινία(pre-production) κι έχει θέμα την παιδική κακοποίηση.

Στις 7 Απριλίου  στις 6 μ.μ., στον Ιανό, παρουσιάζει  το πρώτο της βιβλίο με τίτλο “Οι τρόφιμοι” (Sci-fi), από τις εκδόσεις Εκδόσεις  Σεναριογράφων Ελλάδας

pireasnews.gr

«Από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας στο Αιγάλεω» παρουσίαση βιβλίου στο Κερατσίνι

April 25, 2016, 2:48 pm

≫ Next: Η Σμύρνη μάνα ζει…

≪ Previous: Η συγγραφέας Ανδριάνα Σαπρίκη μιλάει για το βιβλίο της "Οι Τρόφιμοι"

$

0

0

Στα πλαίσια των δράσεων του συλλόγου ¨Ένωση Μικρασιατών Κερατσινίου-Δραπετσώνας», παρουσιάστηκε την Τετάρτη 20 Απριλίου 2016 στα γραφεία του συλλόγου το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Επαμεινώνδα Καλλιοντζή «Από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας στο Αιγάλεω».

Είναι ένα συγκινητικό βιβλίο, που φέρνει στη μνήμη μας τις αξέχαστες πατρίδες της Μικράς Ασίας και το δράμα της πικρής προσφυγιάς. Ομιλητές ήταν η Καλλιοντζή Ντίνα κόρη του συγγραφέα, ο Κουτούλιας Γιάννης πρόεδρος του συλλόγου Μικρασιατών Αιγάλεω «Νέες Κυδωνίες» και ο Καραλής Φώτης Πρόεδρος της Ένωσης Βουρλιωτών.

Κείμενο και φωτο Μιχάλης Καλαφατάς

http://mikrasiatis.gr/

Η Σμύρνη μάνα ζει…

May 16, 2016, 6:36 am

≫ Next: Ένα δάκρυ για τη Μικρασία

≪ Previous: «Από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας στο Αιγάλεω» παρουσίαση βιβλίου στο Κερατσίνι

$

0

0

του Αριστοτέλη Βασιλάκη

Εγώ πάντως αντί για σχολιασμό της εμποροπανήγυρης της Eurovision και της «νίκης» ενός θλιβερού απ’ όλες τις απόψεις τραγουδιού – ύμνου στους Τούρκους συνεργάτες των Ναζί, νίκη που εντάσσεται στις αγωνιώδεις προσπάθειες των απογόνων του Χίτλερ και του Κεμάλ, να επαναγράψουν προς όφελος τους την ιστορία, θα υπενθυμίσω πως πριν από 97 χρόνια το πρωί της 15ης Μαΐου του 1919 πραγματοποιήθηκε η απόβαση της Πρώτης Ελληνικής Μεραρχίας υπό τον Συνταγματάρχη Ζαφειρίου στην προκυμαία της Σμύρνης.
Ο τουρκικός στρατός της πόλης περιορίστηκε στους στρατώνες του. Όταν τα ελληνικά τμήματα έφθασαν κοντά στο Διοικητήριο, δέχθηκαν πυροβολισμούς με αποτέλεσμα να ακολουθήσει συμπλοκή, η οποία είχε απολογισμό τον θάνατο ή τον τραυματισμό 163 ατόμων. Ήταν φανερό ότι οι ελληνικές αρχές δεν ήταν προετοιμασμένες για όσα επρόκειτο να αντιμετωπίσουν. Οι αλλεπάλληλες κατοπινές επεκτάσεις της περιοχής κατοχικής ευθύνης του ελληνικού στρατού αποτελούσαν προοίμιο μελλοντικών δεινών.


Ο Βενιζέλος αντιλήφθηκε γρήγορα τη σημασία των αρνητικών εντυπώσεων που προκάλεσε η ελληνική ανεπάρκεια όταν το ζήτημα των επεισοδίων έγινε αντικείμενο συζήτησης στη Βουλή των Κοινοτήτων. Ο ύπατος αρμοστής της Σμύρνης, Αριστείδης Στεργιάδης, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του έπειτα από πιέσεις του Βενιζέλου, έφτασε στη Σμύρνη στις 8/21 Μαΐου του 1919. Από τον Ιούνιο εκτιμούσε ήδη ότι η ελληνοτουρκική αναμέτρηση στη Μικρά Ασία εξελισσόταν σε κάτι ανάλογο με την εκστρατεία των Αθηναίων στις Συρακούσες.

Το βέβαιο είναι ότι καθώς ο ελληνικός στρατός γινόταν δεκτός από ένα πλήθος Ελλήνων που παραληρούσε από ενθουσιασμό, ο Μουσταφά Κεμάλ, αργότερα γνωστός ως Αττατούρκ, έφευγε από την Κωνσταντινούπολη για τη Σαμψούντα με εντολή της οθωμανικής κυβέρνησης να αφοπλίσει τις συντεταγμένες τουρκικές δυνάμεις. Έκανε βέβαια ακριβώς το αντίθετο και οργάνωσε τον πόλεμο κατά των Ελλήνων.

Και όμως…. Παρά τα τεράστια εγκλήματα (και τα δικά μας και των ξένων), φτάσαμε μισή ώρα από την ολική επικράτηση μετά την μάχη του Σαγγαρίου (την οποία δεν χάσαμε). Σύμφωνα με τον Μεσίν προσωπικό βιογράφο του Κεμάλ, ο Τούρκος σφαγέας είχε αποφασίσει την εκκένωση της Άγκυρας και φυγή προς το νότο.

«Εάν οι «Έλληνες κρατούσαν λίγα λεπτά ακόμη, ένα τέταρτον της ώρας, ό Κεμάλ θα διέτασσεν άπαγκίστρωσιν γιά νά προλάβη τήν καταστροφήν», έγραψε ο Μεσίν.

Αυτό όμως λίγα λεπτά πρωτού πληροφορηθεί για την απόφαση οπισθοχώρησης των Ελλήνων στην γραμμή Εσκί Σεχίρ, Κιουτάχειας, Αφιόν Καραχισάρ… Δηλαδή, χάσαμε 20.000 στρατιώτες (άλλους τόσους οι Τούρκοι) για να οπισθοχωρήσουμε από εκεί που ξεκινήσαμε και δεν έπρεπε να είχαμε πάει καν…

Βέβαια τα χειρότερα δεν είχαν έρθει… Ασφαλώς μιλάω για την καταστροφή της Σμύρνης. Αυτά που διέπραξαν οι Τούρκοι στην «αρχόντισσα» της Μεσογείου, δεν τα αποτόλμησε ούτε καν ο Χίτλερ… Και όμως υπάρχουν κάποιοι Δυτικοί (πολιτισμένοι υποτίθεται) που διαχρονικά στρέφουν την πλάτη τους στα διαχρονικά εγκλήματα των Τούρκων… Προφανώς εξυπηρετώντας τα αποικιακά συμφέροντα τους… Ενδεχομένως γιατί διαισθάνονται πως ΚΑΙ για την άλωση της Πόλης και για την καταστροφή του Ελληνικού πολιτισμού στην Μικρά Ασία ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι…

Θυμίζουμε πως μετά τις μάχες, ο Κεμάλ στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση θα δήλωνε: «Ο Σαγγάριος παραλίγο να γίνει ο τάφος της Τουρκίας. Η μάχη διήρκεσε 22 αδιάκοπα μερόνυκτα, περισσότερο από κάθε άλλη μάχη της τουρκικής ιστορίας.»

Όπως και να ‘χει, όσο και να προσπαθούν ν’ αλλάξουν την ιστορία, η Σμύρνη ΖΕΙ…

http://aba.gr/

Ένα δάκρυ για τη Μικρασία

May 16, 2016, 6:46 am

≫ Next: Τα τάγματα εργασίας των Τούρκων που οδήγησαν στο θάνατο 250 χιλιάδες Έλληνες. Τα εφιαλτικά Αμελέ Ταμπουρού (βίντεο)...

≪ Previous: Η Σμύρνη μάνα ζει…

$

0

0

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στη Νέα Υόρκη και είχα την τύχη και την τιμή να συμμετέχω ως ομιλητής, μαζί με τον Νίκο Ντέμο, σε εκδήλωση με θέμα τις εξελίξεις στη Συρία, το Κουρδικό και το Προσφυγικό, που διοργάνωσε ο Σύλλογος Ποντίων Νέας Υόρκης «Οι Κομνηνοί», υπό την αιγίδα της Παμποντιακής Ομοσπονδίας ΗΠΑ-Καναδά και της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης.


Εντύπωση προκάλεσε το μεγάλο ενδιαφέρον των Ελλήνων της Νέας Υόρκης για την πορεία των εξελίξεων στον γεωπολιτικό μας περίγυρο και κυρίως για την κατάσταση στην πατρίδα.


Άνθρωποι με περιουσία δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων, εξέφραζαν μεγάλη αγωνία για την πορεία της Κύπρου, της Ελλάδας και του ελληνισμού, με το ενδιαφέρον αλλά και τις ανησυχίες τους να επικεντρώνονται κυρίως στο Προσφυγικό σε συνδυασμό με το δημογραφικό, στην οικονομική κατάσταση και τον συνεχιζόμενο εξευτελισμό και διασυρμό της χώρας από τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις που είναι εξ αντικειμένου ανίκανες να διαχειριστούν με επιτυχία την κρίση.

Επίσης, μεγάλο ενδιαφέρον δείχνουν οι Έλληνες της διασποράς στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, φοβούμενοι ότι ίσως υποχρεωθούμε, αποδυναμωμένοι όπως είμαστε, να δεχτούμε μια λύση που θα είναι χειρότερη ακόμα και από το συνταγματικό έκτρωμα που άκουγε στο όνομα Σχέδιο Ανάν.

Όσον αφορά την αγωνία που έχει ο κόσμος εκεί στη μακρινή Νέα Υόρκη, για την συνεχιζόμενη τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, χαρακτηριστικό είναι ένα περιστατικό που πρέπει να αναφέρω.

Ένας καταστηματάρχης, με μεγάλη ιστορία στην Αστόρια, σκληροτράχηλος και ζυμωμένος με τα βάσανα της ξενιτιάς από τη δεκαετία του 1950, όταν τον ρώτησα από πού κατάγεται, μου απάντησε «απέναντι από την Αιγνούσα, αυτήν που αμφισβητούν ευθέως οι Τούρκοι». Στα μάτια του, δε, διέκρινα μια σκληράδα και μια εθνική απογοήτευση, γιατί ενώ χάσαμε τις πατρίδες μας στη Μικρά Ασία, τώρα καλούμαστε να χάσουμε και τις πατρίδες που υποτίθεται ότι κατοχυρώσαμε με τη Συνθήκη της Λοζάνης, ως μια ελάχιστη «ανταμοιβή» στην τεράστια απώλεια που συνιστά ο ξεριζωμός των Ελλήνων από εδάφη στα οποία είχαν συνεχή παρουσία τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια.

Όταν τον ρώτησα από πού ακριβώς, μου αποκρίθηκε «από το Μελί» και τα μάτια του για πρώτη φορά, όπως και το πρόσωπό του, έχασαν τη σκληράδα που είχε συσσωρευτεί από τις δεκαετίες που πέρασε στη νύχτα της Αστόριας, όπου κι εκεί η νύχτα ήταν δύσκολη και μάλιστα πολύ…

Τη σκληράδα την αντικατέστησε μια γλυκύτητα, μια αβίωτη νοσταλγία, ιδιαίτερα όταν μου είπε «Ο πατέρας μου είχε φύγει απ’ το Μελί πριν από την Ανταλλαγή και ήλθε στην Αμερική, και η μάνα μου έφυγε με την Καταστροφή».

Τον ρώτησα αν ξέρει μερικούς καλλιτέχνες που γεννήθηκαν στο Μελί της Ερυθραίας και μου είπε ότι το μόνο που ήξερε ήταν μερικοί σκοποί που σιγοτραγουδούσε η μάνα του, όταν ήταν μόνη της, αναπολώντας και νοσταλγώντας την πατρίδα.

Όσο αναφερόταν στη μάνα του, τόσο έφευγε η σκληράδα από το πρόσωπό του, που γινόταν στην κυριολεξία παιδικό!

Τότε του έβαλα να ακούσει ένα τραγούδι της περιοχής, από το διαδίκτυο. Του έβαλα τη «Γεωργίτσα».

Όταν άρχισε η Κλεονίκη Τζοανάκη να λέει το «Εγώ ’λεγα να σ’ αγαπώ, Γιωργίτσα μου, κανείς να μην το ξέρει | τώρα το μάθαν οι εδικοί, Γιωργίτσα μου, το μάθανε κι οι ξένοι», ο σκληρός άνδρας της Αστόριας έπαψε να με κοιτά και άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί μακριά, στο άπειρο, ίσως και στο Μελί…

Το πρόσωπό του άλλαξε έκφραση… Ο ηλικιωμένος άνδρας δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη στιγμή. Πλούσιος, αποκαταστημένος, δικαιωμένος, με μεγάλες εμπειρίες ζωής, δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη στιγμή.

Τα μάτια του ήταν απλανή, και από το πρώτο ρεφραίν άρχισαν να υγραίνουν. «Έλα Γιούλα, Γιούλα, Γιούλα, έλα πάρε με, άνοιξε τσι δυο σ’ αγκάλες, μέσα βάλε με…».

Με τον δεύτερο στίχο, τα δάκρυά του έσταξαν στην ξένη γη.Ήταν δάκρυα για την Ελλάδα, για τη Μικρά Ασία, για τον προδομένο μικρασιατικό και ποντιακό ελληνισμό, για τον προδομένο ελληνικό λαό…

Τελικά είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι Έλληνας και πολύ μεγαλύτερη να κουβαλάς στις πλάτες σου τις μνήμες από ένα Μελί, σε μια περίοδο που αμφισβητείται και η μαρτυρική Αιγνούσα…

Κουράγιο Έλληνες…
ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ

Τα τάγματα εργασίας των Τούρκων που οδήγησαν στο θάνατο 250 χιλιάδες Έλληνες. Τα εφιαλτικά Αμελέ Ταμπουρού (βίντεο)...

June 27, 2016, 3:26 pm

≫ Next: Η γενοκτονία των… σκύλων

≪ Previous: Ένα δάκρυ για τη Μικρασία

$

0

0

Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους οργανώθηκαν στην Τουρκία τα τάγματα εργασίας,  -γνωστά ως Αμελέ Ταμπουρού-, όπου στέλνονταν αναγκαστικά άνδρες που δεν ήταν μουσουλμάνοι για να εκτελέσουν βαριές εργασίες.
Ήταν η εποχή που επανήλθε η πολιτική των Νεότουρκων με το...
τρίπτυχο εκσυγχρονισμός, ισλαμισμός, τουρκισμός.

Τα τάγματα εργασίας στην πραγματικότητα ήταν μια εφιαλτική  μέθοδος εθνοκάθαρσης, καθώς οι περισσότεροι δεν κατάφερναν να επιβιώσουν.
Τα «αμελέ ταμπουρού» ονομάστηκαν τόποι βασανισμού και εξόντωσης, αφού οι συνθήκες εργασίας ήταν απάνθρωπες  ενώ το φαγητό και το νερό ήταν πάντα λιγότερο από το κανονικό.

Η «Μηχανή του Χρόνου», ερεύνησε την ιστορική περίοδο και με αφορμή τα εκατό χρόνια από την έναρξη των διώξεων σε βάρος των  Μικρασιατών και των Ποντίων, παρουσιάζει μαρτυρίες και ντοκουμέντα.
Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Αντώνη Σουβατζή από το χωριό Γκιόζ-Τεπες της Σμύρνης, όπως καταγράφηκε στο χαρτί καθ΄υπαγόρευσή του, τον Σεπτέμβριο του 1968:
«Μας έδωσαν ψωμί και σταφίδα. Μόλις φάγαμε ψωμί και σταφίδα τρελαθήκαμε για νερό. Εγώ κρατήθηκα, δεν έφαγα. Οι σκοποί μας δήλωσαν, ότι θα πιούμε νερό. Εκεί ήταν μια χαβούζα που πέφταν από το εργοστάσιο πετρέλαια, λάδια και ζεστό νερό. Μόλις ακούστηκε η διαταγή οι πρώτοι που πήγαν να πιούν σκάσανε, γιατί πέσανε οι άλλοι επάνω με την ορμή και τη λαχτάρα για νερό. Θα ΄ταν 30 άνθρωποι».
Υπολογίζεται ότι μέχρι το τέλος του 1918 χάθηκαν 250 χιλιάδες Έλληνες στα τάγματα εργασίας  των Τούρκων.

Δείτε στο βίντεο της «Μηχανής του Χρόνου» συγκλονιστικές μαρτυρίες προσφύγων από τη Μικρά Ασία, που έχασαν συγγενείς και φίλους στα «τάγματα θανάτου».

"mixanitouxronou"

Η γενοκτονία των… σκύλων

July 5, 2016, 8:19 am

≫ Next: Σαν σήμερα μπήκαν οι Τούρκοι στην Σμύρνη...27-08-1922 (ΒΙΝΤΕΟ)

≪ Previous: Τα τάγματα εργασίας των Τούρκων που οδήγησαν στο θάνατο 250 χιλιάδες Έλληνες. Τα εφιαλτικά Αμελέ Ταμπουρού (βίντεο)...

$

0

0

Νίκος Καραβέλος

Η ιστορία έχει εκδώσει τη ετυμηγορία της.

Λέγοντας ιστορία, δεν εννοούμε το κουρκούτι, με το οποίο αποβλακώνουν τον κόσμο κάποιοι μεγάλαυχοι (καυχησιάρηδες) πανεπιστημιακοί ντενεκέδες και κάτι συμπλεγματικοί «προοδευτικοί». 

Η ετυμηγορία είναι πως οι «φίλοι» μας οι Τούρκοι, με τη βοήθεια των επίσης «φίλων» μας των Γερμανών, σχεδίασαν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν τη γενοκτονία των Αρμενίων, Ελλήνων και λοιπών Μικρασιατών. 

Ο ακροδεξιός εθνικισμός των Νεότουρκων Τζεμάλ, Εμβέρ και Ταλαάτ και, εν συνεχεία, του «γκρίζου λύκου» Μουσταφά Κεμάλ πασά, επιβεβαίωσε τη βαρβαρότητα της τουρκικής στέπας, με τη μόνη διαφορά πως η εξόντωση πραγματοποιήθηκε, πλέον, κατά τρόπο γερμανικό. (1)

Θυμίζουμε πως ο Ταλαάτ πασάς, ίσως ο πιο αιμοβόρος, ο «αρχιτέκτων» της εξόντωσης Ελλήνων και Αρμενίων, εξοντώθηκε και ο ίδιος από το εκδικητικό χέρι του Αρμένιου Τεϊλιριάν, ο οποίος τελικά αθωώθηκε. 

Ακόμη να θυμηθούμε ότι πάντα πίσω από τον αιμοσταγή Ταλαάτ έστεκε μια ύαινα, ο Γερμανός στρατηγός Λίμαν Φον Σάντερς, ο οργανωτής του τουρκικού στρατού και θεμελιωτής των μεθόδων εξόντωσης. Όταν ο πρόγονος του Χίτλερ και του Χίμλερ επισκέφτηκε μαζί με τον Ταλαάτ το Αϊβαλί και είδε εκεί τους Έλληνες, τάχα έκπληκτος, ρώτησε τον Τούρκο : «Μπα! Υπάρχουν ακόμα Έλληνες στις Κυδωνίες;». Κι ο Ταλαάτ του απάντησε, προφανώς, όπως θα απαντούσαν οι χιτλερικοί 25 χρόνια αργότερα: «…Ευρισκόμεθα εις την οδόν της εξοντώσεως…». (2)

Επομένως, η εξόντωση και ο ξεριζωμός δεν άρχισαν, όπως κάποιοι τουρκέλληνες υποστηρίζουν, εξ αιτίας των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία, αλλά σχεδιάστηκαν ψυχρά και «επιστημονικά», όταν άρχισε να απλώνει τα πλοκάμια του ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, 15 χρόνια, τουλάχιστον, πριν τη μετάβαση- απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. 

Πάντως οι γερμανικές φιλοδοξίες είχαν διαφανεί και νωρίτερα. Χαρακτηριστικό το βιβλίο του δρος Κέρκερ, (Dr. Kerker), που εκδόθηκε με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Μικρά Ασία, περιοχή αποίκησης των Γερμανών». (3)

Κρίνουμε αναγκαίο, στο σημείο τούτο, να υπενθυμίσουμε τα εξής: «Γενοκτονία είναι η εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας». (4)

Ο τρόπος και οι μέθοδοι, όπως αυτά καθορίζονται από τον ΟΗΕ με τη Σύμβαση του 1948, συντρέχουν στην περίπτωση των Ελλήνων, των Αρμενίων και άλλων εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είτε αρέσει στους πολιτικούς και πανεπιστημιακούς ραγιάδες μας είτε όχι. 

Γιατί και οι πέντε τρόποι γενοκτονίας εφαρμόστηκαν τόσο από τους Νεότουρκους (1914-1918), όσο και από τον συμμορίτη Μουσταφά Κεμάλ πασά, τον οποίο πρότεινε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, σε μια έξαρση πολιτικού ρεαλισμού, για το Νόμπελ Ειρήνης (5), και τον οποίο τιμούν, σε μια έξαρση γλοιώδους τουρκοφροσύνης και βλακείας, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ο κυρ Μπουτάρης με τους απανταχού ομοίους του. 

Λέμε πως η λέξη «γενοκτονία» - που μόνο στο άκουσμά της φλυκταινείται (γεμίζει πληγές) η «αριστερή» συνείδηση του ανάγωγου της «παιδείας» υπουργού - αναφέρεται σε ανθρώπους.

Τι γίνεται, όμως, όταν η κακουργία, η συστηματική, δηλαδή, εξόντωση, πέραν των Ελλήνων, των Αρμενίων και άλλων φυλών, πραγματοποιείται και σε βάρος της φυλής των …. σκύλων;

Ας πάμε στα τραγικά γεγονότα:

Οι Νεότουρκοι αποφασίζουν, στο πνεύμα εκσυγχρονισμού του κράτους, την εξόντωση όλων των σκύλων. Το πνεύμα αυτό, σε λίγο, θα τους οδηγήσει και στις μαζικές εξοντώσεις ανθρώπων. 

Αργότερα θα εμπνεύσει και τους χιτλερικούς. Ήταν κάτι σαν προπόνηση θανάτου. 

Γράφει ο συγγραφέας Ζαν Μαρί Καρζού:

«Η Κωνσταντινούπολη ήταν ξακουστή για την υπερπληθώρα των σκύλων της - σκύλοι που ανήκαν σε ένα ιδιαίτερο είδος, κάτι μεταξύ δυτικού σκύλου, λύκου και τσακαλιού -, αληθινός «παράλληλος πληθυσμός» με εκείνον των ανθρώπων, που ανέρχονται σε 60.000 έως 80.000….. 

Αποτελούν μέρος της καθημερινής ζωής, αλλά την ώρα της επανάστασης αποτελούν το σύμβολο του παλαιού καθεστώτος και οι καινούργιοι κυβερνήτες αποφασίζουν να αποδείξουν, εξαφανίζοντάς τους, πως η Κων/λη θα γίνει μια σύγχρονη πόλη, στα πρότυπα των δυτικών.» (6)

Έτσι αποφασίζουν την μαζική τους εξόντωση!

Τότε εμφανίστηκε ο Διευθυντής του Ινστιτούτου Παστέρ, ο δόκτωρ Ρέμπινγκερ (Rembinger), οποίος αντιτάχθηκε στη μεταφορά των ζώων σε ένα έρημο και άνυδρο νησί, ώστε να ψοφήσουν από την πείνα και τη δίψα, όπως σχεδίαζαν οι Τούρκοι. 

Πρότεινε αυτός ο «πολιτισμένος» το εξής λίαν επωφελές και συνάμα «ανθρωπιστικό»:

«Το δέρμα, το τρίχωμα, τα κόκκαλα, το λίπος, οι μύες, οι λευκωματώδεις ουσίες γενικά, ακόμη και τα έντερα του σκύλου ανεβάζουν την αξία του σε 3-4 φράγκα. 

Υπήρχαν μέσα στην Πόλη 80.000 σκύλοι! Αντιπροσώπευαν, λοιπόν, ένα κεφάλαιο 200 έως 300.000 φράγκα. 

Μήπως θα ήταν δυνατόν, ύστερα από πλειστηριασμό (εν. διαγωνισμό), να αναθέσουμε την απαλλαγή της πόλης από τους σκύλους σε έναν επιχειρηματία, ο οποίος θα εγκαθιστούσε μάντρες εκδοράς των ζώων; Εκεί θα υπήρχε δωμάτιο ερμητικά κλεισμένο που θα συγκοινωνούσε με σωλήνες αερίου, καθώς και εργαστήριο εκδοράς …Θα πιάνανε τους σκύλους τη νύχτα, με διακριτικότητα (!) και θα τους μετέφεραν στα εργαστήρια μέσα σε κλειστά αμάξια, του τύπου που χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη(!)» (7)

Τι ευαισθησία! Τι επιστημονική ακρίβεια! Τι Ίδρυμα Θανάτου! 

Ας προσεχθεί η συνήθης στους Ευρωπαίους πλάγια εκφορά του λόγου («Μήπως θα ήταν δυνατόν…»), όταν σχεδιάζουν τα εγκλήματά τους, η απαίσια αγάπη τους προς τη διακριτικότητα, η αρρωστημένη ροπή τους προς την ιδιωτικοποίηση των πάντων, ακόμα και του θανάτου. 

Οι προτάσεις του Ινστιτούτου Παστέρ για την εξόντωση των σκύλων δεν έγιναν δεκτές από τον Σουλτάνο. Χρησιμοποιήθηκαν αργότερα, αυτούσιες, στην Ευρώπη για την εξόντωση των ανθρώπων.

Τελικά η κυβέρνηση προτίμησε την τουρκική δυναμική μέθοδο:

«Πρώτα σκοτώνουν τα νεογέννητα: τα σκυλάκια στοιβάζονται μέσα σε σακούλες και ρίχνονται στη θάλασσα. Έρχεται ύστερα η σειρά των μεγαλύτερων σκυλιών: Περίπολοι στρατιωτών και αστυνομικών πιάνουν τα σκυλιά, τα βάζουν σε τεράστια κλουβιά και μετά με πλοιάρια τα μεταφέρουν σε ένα έρημο νησί του Μαρμαρά, όπου εγκαταλείπονται χωρίς καμιά τροφή. Τότε ακούονται για πολλές βδομάδες ακόμη πιο σπαρακτικά ουρλιαχτά και ύστερα ξανάρχεται η σιωπή. 

Δεν υπάρχουν πια σκυλιά στην Κωνσταντινούπολη». (8) 

Η ίδια πατροπαράδοτη μέθοδος γενοκτονίας, δοκιμασμένη επιτυχώς στους σκύλους, θα εφαρμοστεί, επίσης αυτούσια, για τον αφανισμό των Ελλήνων, των Αρμενίων και των άλλων Μικρασιατών αμέσως μετά. 

1,3,4,5. Βλάσης Αγτζίδης, εισαγωγή στο βιβλίο του Μιχαήλ Αγγέλου «Η Μικρασιατική Τραγωδία», εκδ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.
2,7. Σαράντος Ι. Καργάκος, «Η Μικρασιατική Εκστρατεία, από το Έπος στην Τραγωδία», εκδ. REAL news.
6,8. Ζαν – Μαρί Καρζού, Αρμενία 1915, μια υποδειγματική γενοκτονία. (Jean –Marie Carzou, Armenie 1915, un genocide exemplaire.) εκδ. ΚΕΔΡΟΣ 1975.

Ηλιούπολη για όλλους

Σαν σήμερα μπήκαν οι Τούρκοι στην Σμύρνη...27-08-1922 (ΒΙΝΤΕΟ)

August 26, 2016, 11:00 pm

≫ Next: Οι Πόντιοι τα “χώνουν” στον Αντώνη Ρέμο και τον καλούν σε συναυλία κατά του Κεμάλ!

≪ Previous: Η γενοκτονία των… σκύλων

$

0

0

Οταν δεν πρέπει να ξεχνάμε την Ιστορία μας ...

Ξημέρωνε Σάββατο 27 του Αυγούστου κι η αγωνία μετά την κατάρευση του μετώπου κορυφωνόταν..

Πρώτοι οι Τσέτες ιππέις μπήκαν στην πόλι γύρω στίς 10 και μισή κι άρχισαν τίς πρώτες σφαγές.

Ο Τουρκικός στρατός.....κι ο τουρκικός όχλος συνέχισαν μετά τίς σφαγές και τίς λεηλασίες.

Εκατοντάδες ιερείς με πρώτο τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο λιντζάρονται και σφαγιάζονται από τον Τουρκικό όχλο. Αλλους κάρφωσαν στα δένδρα, άλλους στραγγάλισαν, άλλους. σούβλισαν άλλους εθαψαν ζωντανούς.


Οι Ορθόδοξες εκκλησίες καταστράφηκαν, έγιναν τζαμιά, σταύβλοι ή αποθήκες.
«Άρπαξαν οι άνθρωποι βάρκες, καίκια, σχεδίες, βαπόρια, πέρασαν τη θάλασσα σ΄ έναν ομαδικό, φοβερό ξενητεμό. Κοιμήθηκαν από βραδίς νοικοκυραίοι στον τόπο τους και ξύπνησαν φυγάδες, θαλασσοπόροι, άστεγοι, άποροι, αλήτες και ζητιάνοι στα λιμάνια του Πειραιά, της Σαλονίκης, του Βόλου, της Πάτρας...
Οι νεκροί περιμένουν»

Διδώ Σωτηρίου




Αφιερωμένο στην κα. Mαρία Ρεπούση...
«Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη.
Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας

να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα…»



Mαρία Ρεπούση, Ιστορία ΣΤ’ δημοτικού.

Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια, Αθήνα, εκδ. ΟΕΔΒ, 2006, σελ. 100

---

Οι Πόντιοι τα “χώνουν” στον Αντώνη Ρέμο και τον καλούν σε συναυλία κατά του Κεμάλ!

September 25, 2016, 1:18 pm

≫ Next: Στον πιο αγνό και αδικημένο ΗΡΩΑ της Επανάστασης, τον ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟ!

≪ Previous: Σαν σήμερα μπήκαν οι Τούρκοι στην Σμύρνη...27-08-1922 (ΒΙΝΤΕΟ)

$

0

0

Ο κακός χαμός έγινε με τη συνέντευξη του Αντώνη Ρέμου στη “Hurriyet” και τη δήλωση πως είναι “περήφανος που κατάγεται από το ίδιο μέρος με τον Κεμάλ Ατατούρκ”. Ο γνωστός τραγουδιστής με απάντησή του στις κριτικές που δέχτηκε ξεκαθαρίζει πως παραποιήθηκαν τα λόγια του και οι εντάσεις συνεχίζονται...
Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ποντιακού Ελληνισμού σχολίασε σε ανακοίνωση τη δήλωσή του Αντώνη για τον Κεμάλ και έκανε και μια πρόταση. “Οι “παράφωνες” όσο και ανιστόρητες πρόσφατες δηλώσεις του εν λόγω τραγουδιστή, που έγιναν, θέλουμε να πιστεύουμε, λόγω άγνοιας από μέρους του των πραγματικών ιστορικών γεγονότων της περιόδου 1914 -1922 και των όσων τραγικά υπέστησαν Αρμένιοι, Ασύριοι και Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας από τους Νεότουρκους αρχικά και τους κεμαλιστές στη συνέχεια, και είχαν σαν αποτέλεσμα τη σφαγή 2.000.000 πλέον αθώων θυμάτων και την προσφυγοποίηση άλλων τόσων ανθρώπων, που χωρίς τη θέλησή τους εγκατέλειψαν αγαπημένους τόπους, όπου έζησαν ειρηνικά 2.000 χρόνια και ό,τι δημιούργησαν οι πρόγονοί τους, αποτελούν ύβρη και έλλειψη σεβασμού στη μνήμη των συμπατριωτών μας”, αναφέρει η ανακοίνωση. 

Και φυσικά, σύμφωνα με την Espresso, ακολουθεί πρόσκληση – πρόταση στον Αντώνη Ρέμο: “Τον κύριο Ρέμο τον προσκαλούμε στα γραφεία μας για να τον ενημερώσουμε σχετικά για την προσωπικότητα του Κεμάλ και όσα με εντολή του συντελέστηκαν εις βάρος των συμπατριωτών μας, στα χωριά και στις πόλεις του ιστορικού Πόντου, να του εγχειρίσουμε σειρά ελληνικών και ξένων σχετικών βιβλίων και να του προτείνουμε, όταν μελετήσει και καταλάβει το λάθος του αντί συγγνώμης να οργανώσουμε συναυλία”.

Στον πιο αγνό και αδικημένο ΗΡΩΑ της Επανάστασης, τον ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟ!

September 25, 2016, 1:28 pm

≫ Next: Συλλογή Υπογραφών για τη δημιουργία Μουσείου του Ελληνισμού της Ανατολής στα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας

≪ Previous: Οι Πόντιοι τα “χώνουν” στον Αντώνη Ρέμο και τον καλούν σε συναυλία κατά του Κεμάλ!

$

0

0

Στον πιο αγνό και αδικημένο ΗΡΩΑ της Επανάστασης, τον ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟ.
Πέθανε σαν σήμερα το 1849 σχεδόν τυφλός και ζητιανέυοντας για ψωμί...

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο αποκληθείς «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος», ήρωας από τους λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε στη «ψάθα», ως γνωστόν, επαιτών στα σοκάκια του Πειραιώς. Η αρμόδια Αρχή, μάλιστα, η οποία χορηγούσε τα...
πόστα στους επαίτες (ήταν τόσοι πολλοί που ζητιάνευαν μόνο μια ημέρα της εβδομάδας) είχε ορίσει για τον ήρωα-επαίτη μια θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η Εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή.
Ήταν δε τόση η ένδειά του, σχεδόν τυφλού, πλέον στρατηγού (η πατρίς δεν του είχε χορηγήσει σύνταξη), ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του. Η περιπέτεια του ήρωα έφτασε στα αφτιά πρέσβη Μεγάλης Δυνάμεως, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι κάποια στιγμή, απεσταλμένος της πρεσβείας, βρέθηκε στο «πόστο» όπου επαιτούσε ο οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι.
«Τι κάνετε στρατηγέ;» ρώτησε ο απεσταλμένος. «Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα», απάντησε περήφανα ο ήρωας. «Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο;» επέμεινε ο ξένος. «Η πατρίδα μού έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος», αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.
Υπερηφάνια κάτι που έχουνε ξεχάσει μερικοί, αλλά υπήρξαν κάποιοι να μας θυμίζουν από ποιούς καταγόμαστε.
Dimitris Konstantinidis

Συλλογή Υπογραφών για τη δημιουργία Μουσείου του Ελληνισμού της Ανατολής στα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας

November 28, 2016, 3:19 pm

≫ Next: Ο Αμερικανός που έδωσε την περιουσία του και έσωσε τις ζωές 350.000 Ελλήνων στη Μικρασιατική Καταστροφή

≪ Previous: Στον πιο αγνό και αδικημένο ΗΡΩΑ της Επανάστασης, τον ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟ!

$

0

0

Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΟΠΣΕ), μετά τις τελευταίες εξελίξεις και την μεταφορά των Προσφυγικών από το ΤΑΙΠΕΔ στην Περιφέρεια Αττικής,  σας καλεί σε συστράτευση για να πραγματοποιηθεί στις προσφυγικές πολυκατοικίες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας το ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟ που θα στεγάσει τα κάθε είδους κειμήλια από τις αλησμόνητες πατρίδες των προγόνων μας.

H δημιουργία του Μουσείου αποτελεί ένα αίτημα δεκαετιών του Μικρασιατικού Ελληνισμού και η ευκαιρία που μας δίνεται σήμερα δεν πρέπει να πάει χαμένη. Είναι το ελάχιστο που οφείλουμε στη μνήμη των προγόνων μας.

Για να ενωθούμε δυναμικά, ζητάμε την υπογραφή σας.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ Μ. ΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Υπογράφουμε εδώ

Ο Αμερικανός που έδωσε την περιουσία του και έσωσε τις ζωές 350.000 Ελλήνων στη Μικρασιατική Καταστροφή

December 11, 2016, 12:29 am

≫ Next: Η λατρεμένη Σμύρνη μέσα από φωτογραφικά ντοκουμέντα του παρελθόντος! [Photos]

≪ Previous: Συλλογή Υπογραφών για τη δημιουργία Μουσείου του Ελληνισμού της Ανατολής στα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας

$

0

0

Έδωσε την περιουσία του και εκβίασε τις ελληνικές αρχές για να εξασφαλίσει την διάσωση των προσφύγων...

Τον Σεπτέμβριο του 1922 η Σμύρνη παραδόθηκε στις φλόγες και χιλιάδες κάτοικοι σφάχτηκαν ανηλεώς από τις δυνάμεις του Μουσταφά Κεμάλ. Καμία ανθρωπιστική οργάνωση δεν βοήθησε στη διάσωση των Ελλήνων κατοίκων. Κανένας στρατός, κανένας πολιτικός και καμία κυβέρνηση της Ελλάδος. Παρά μόνο ένας απλός Αμερικανός που κατά τύχη βρισκόταν εκείνη την περίοδο στην Σμύρνη. Το όνομα του ήταν Έιζα Τζένιγκς και έσωσε την ζωή 350.000 Ελλήνων.
Ο Τζένιγκς γεννήθηκε το 1877 στην Νέα Υόρκη.
Στην αρχή ήταν Μεθοδιστής πάστορας και αργότερα έπιασε δουλειά ως γραμματέας στην Χριστιανική Ένωση Νέων Ανθρώπων (YMCA). Στην ηλικία των 28 ετών προσβλήθηκε από φυματίωση σπονδυλικής στήλης. Η ασθένεια τον άφησε με ελαφρά κώφωση και καμπούρα για την υπόλοιπη ζωή του. Είχε ύψος μόλις 1,60. Το 1922 μεταφέρθηκε στα γραφεία της Σμύρνης επειδή ο διευθυντής είχε πάει διακοπές. Οι πρώτοι στρατιώτες του Κεμάλ μπήκαν στις 9 Σεπτεμβρίου. Αμερικανοί και Άγγλοι πολίτες εγκατέλειψαν την πόλη, ακόμη και ο Αμερικανός πρόξενος Τζωρτζ Χόρτον που είχε σύζυγο Ελληνίδα. Όμως ο Τζένιγκς έμεινε πίσω και προσπάθησε να βοηθήσει όσο μπορούσε με ό,τι διέθετε. Λίγες ημέρες πριν, όταν ο ελληνικός στρατός ήδη εγκατέλειπε την Σμύρνη, ο Τζένιγκς ίδρυσε την οργάνωση «Αμερικανική Επιτροπή Σωτηρίας» για να παράσχει ανθρωπιστική βοήθεια στους κατοίκους. Έπειτα ίδρυσε και έναν σταθμό πρώτων βοηθειών για έγκυες γυναίκες. Το στέγασε σε εγκαταλελειμμένο σπίτι ενός πλούσιου Έλληνα. Βλέποντας πως δεν θα ερχόταν βοήθεια από πουθενά, ο Τζένιγκς έδρασε μόνος του. Χωρίς να έχει διπλωματική εμπειρία, κατάφερε να κλείσει συμφωνία με τον Κεμάλ να επιτρέψει την διάσωση Ελλήνων προσφύγων. Ο Κεμάλ του έδωσε μόλις 11 ημέρες για να σώσει 250.000 Έλληνες αλλά απαγόρευσε την διάσωση ανδρών ηλικίας 17-45, διότι ήθελε να σταλούν στα «αμελέ ταμπουρού», τα γνωστά τάγματα εργασίας. Επιπλέον απαγόρευσε σε όλα τα πλοία να φέρουν ελληνική σημαία επειδή θεωρούσε ότι κάτι τέτοιο θα αποθάρρυνε τους στρατιώτες του.

Ο Αμερικανός έγραψε: «Μου φαινόταν ότι τα τρομερά, αγωνιώδη, απελπισμένα ουρλιαχτά, που εκλιπαρούσαν για βοήθεια δεν θα έπαυαν να με κυνηγάνε σε όλη μου την ζωή». Μετά την συμφωνία, ο Τζένιγκς επέστρεψε στην Σμύρνη όπου έπεισε τον καπετάνιο του αμερικανικού τορπιλικού Edsall να μεταφέρει για αρχή 607 πρόσφυγες στην Θεσσαλονίκη. Έπειτα, έπεισε Ιταλό πλοιοκτήτη να μεταφέρει 2.000 Έλληνες στο λιμάνι της Μυτιλήνης με το πλοίο του ‘’Κωνσταντινούπολις’’. Ο Τζένινγκς έπλευσε μαζί τους για να επιτηρεί την κατάσταση. Προηγουμένως προσπάθησε να πείσει και Γάλλο καπετάνιο αλλά εκείνος αρνήθηκε. Ο Αμερικανός πλήρωσε από την τσέπη του για να εξασφαλίσει τις ζωές όλων αυτών των προσφύγων. Μόνο για τους πρόσφυγες του «Κωνσταντινούπολις» το ποσόν ανήλθε στις 6.000 λίρες.

Πλέοντας προς την ακτή της Μυτιλήνης με το πλoίο «Κωνσταντινούπολις», ο Τζένιγκς αντίκρισε 25 αγκυροβολημένα πλοία του ελληνικού στρατού. Ζήτησε από τον διοικητή του στρατού Φράγκο να του επιτρέψει να μεταφέρει προσφύγες. Εκείνος δέχτηκε να διαθέσει έξι πλοία με γραπτή εγγύηση ότι θα προστατευτούν από τις αμερικανικές αρχές και ότι θα επιστρέψουν με ασφάλεια. Μέσα σε τρεις ώρες, ο Τζένιγκς πήρε γραπτή εγγύηση από τον Κεμάλ και εξασφάλισε αμερικανικό σκάφος με σημαία από τον καπετάνιο Χάλσεϊ Πάουελ. Δυστυχώς μόνο ένα πλοίο των ελληνικών δυνάμεων έφτασε στην Σμύρνη, με το όνομα «Κιλκίς». Ο Φράγκος είχε απορρίψει το αίτημα του Τζένιγκς φοβούμενος πως η αποστολή ήταν πολύ επικίνδυνη. Μαζί με τον κυβερνήτη του «Κιλκίς» Ι. Ε. Θεοφανίδη, ο Τζένιγκς έστειλε κρυπτογραφημένο μήνυμα στον υπουργό Ναυτικών και έπειτα στον πρωθυπουργό Νικόλαο Τριανταφυλλάκο. Η κυβέρνηση τους απάντησε πως ο πρωθυπουργός κοιμόταν.

Ακολούθησαν δύο ακόμη τελεσίγραφα στα οποία ο Τζένινγκς σχεδόν εκβίαζε την ελληνική κυβέρνηση. Ανέφερε πως θα την κατηγορούσε για την αδράνειά της που θα οδηγούσε στον θάνατο εκατομμυρίων Ελλήνων. «Θα έλεγα δημοσίως πως χρειάστηκε να στείλω τελεσίγραφο στην Ελληνική κυβέρνηση και το έκανα, πως πήρα άδεια από την Τουρκία να επιβιβαστούν πρόσφυγες της Σμύρνης σε ελληνικά πλοία, ότι είχα αναλάβει την ευθύνη, και πως το μόνο που μας έλειπε ήταν πλοία που το Ελληνικό κράτος δεν παραχωρούσε». Αφού έδωσε τον λόγο του πως αμερικανικά πλοία θα συνόδευαν στην μεταφορά των προσφύγων, η κυβέρνηση τελικά δέχτηκε να δώσει έγκριση για και να αποπλεύσουν θωρηκτά για την Σμύρνη. Μολονότι κάποιοι καπετάνιοι αρνήθηκαν την εντολή της κυβέρνησης επικαλούμενοι τεχνικές βλάβες, ο Θεοφανίδης τους απείλησε πως θα τους οδηγήσει στο ναυτοδικείο. Την επόμενη ημέρα εμφανίστηκαν και τα 25 για να σώσουν τους εναπομείναντες πρόσφυγες.
Χάρη στον Τζένιγκς τελικά σώθηκαν περίπου 350.000 Έλληνες πρόσφυγες από την Σμύρνη μέσα σε αυτές τις 11 ημέρες που του έδωσε ο Κεμάλ. Μέχρι το τέλος του 1922, ο Τζένιγκς συνέχισε να περιπλέει τις ακτές της Σμύρνης, ανεβάζοντας τον αριθμό των διασωθέντων σε σχεδόν ένα εκατομμύριο. Ανάμεσα τους ήταν Αρμένιοι και Εβραίοι. Στην Ελλάδα, ο Τζένιγκς τιμήθηκε με τις ύψιστες διακρίσεις. «Κάθε φορά που περπατούσε στους δρόμους των Αθηνών ο κόσμος γονάτιζε μπροστά του και του φιλούσε το χέρι και τα πόδια από σεβασμό,» λέει σήμερα ο εγγονός του Ρογήρος Τζένιγκς. Αργότερα έγινε ο μόνος που αντιπροσώπευσε και την Ελλάδα και την Τουρκία στην Συνθήκη της Λωζάνης για την ανταλλαγή πληθυσμών. Σήμερα παραμένει άγνωστος στην Ελλάδα. Το όνομά του δεν αναφέρεται σε κανένα σχολικό βιβλίο Ιστορίας. Καμία οδός δεν φέρει το όνομά του και κανένας ανδριάντας δεν ανεγέρθη ποτέ. Μόλις φέτος τιμήθηκε από τον Δήμο Βόλου.
Πηγή

Η λατρεμένη Σμύρνη μέσα από φωτογραφικά ντοκουμέντα του παρελθόντος! [Photos]

December 25, 2016, 10:13 pm

≫ Next: 3 Μαρτίου 1918: Η Συνθήκη που πρόδωσε τους Έλληνες του Ανατολικού Πόντου

≪ Previous: Ο Αμερικανός που έδωσε την περιουσία του και έσωσε τις ζωές 350.000 Ελλήνων στη Μικρασιατική Καταστροφή

$

0

0

Έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τη μέρα που οι φλόγες ξεκίνησαν από την αρμένικη συνοικία και... εξαπλώθηκαν μέχρι και τα πολυτελή κτίρια της προκυμαίας Quai. Τα πάντα κάηκαν στη Σμύρνη εκτός από τον μαχαλά των Τούρκων. 

Το χειρότερο από όλα, όπως ανέφερε ο Χένρυ Μίλλερ, «Η Σμύρνη σβήστηκε από την παγκόσμια μνήμη». Κανένας παραγωγός του Χόλλυγουντ δεν την έκανε ταινία – την αίγλη της και το οδυνηρό της τέλος. Δεν είναι το Χόλλυγουντ που θα προσδώσει αξία σε ένα γεγονός αλλά τελικά η Σμύρνη και το δράμα της υποτιμήθηκαν τόσο που κατά κύριο λόγο παραμένουν στη συλλογική μνήμη μονάχα όσων έζησαν τα γεγονότα και στους απογόνους τους.

Η Σμύρνη ως έννοια και βίωμα ξεθωριάζει και αυτό είναι μια κατάντια. Πρωτίστως, οι άνθρωποι της Σμύρνης υπέφεραν και ο πόνος αυτός συνεπάγεται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Όπως πόνεσαν οι Ιάπωνες με τη ρίψη των δύο ατομικών βομβών, οι κάτοικοι της Δρέσδης με τον ανελέητο βομβαρδισμό των Συμμάχων, οι Βιετναμέζοι με τον πολύχρονο πόλεμο στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και πόσοι άλλοι λαοί. Η Σμύρνη είχε τον δικό της λαό. Οι άνθρωποί της, την καθιστούσαν διαφορετική από κάθε άλλη πόλη. Λίγες συγκρίνονταν μαζί της ως προς πολλά γνωρίσματα. Λόγω του πλούτου της, της αστικής της ομορφιάς, των φυσικών καλλονών που την περιέβαλλαν, της εξόδου της στο γοητευτικό μπλε χρώμα του Αιγαίου, των τραγουδιών της, των γεύσεών της και των ανθρώπων της.

Πηγή